Dag 80 in “sociale onthouding”

Vandaag, dag 80. Gemist

Zij zit op de tuinbank.
Ik ook. We lachen onwennig naar elkaar, want het duurde vele coronaweken. Haar blonde kleuterkoppie neigt een beetje naar haar rechterschouder. Heldere kijkers staan verwachtingsvol. Zij vragen iets, maar de kleine meid kan het niet onder woorden brengen.
Ik wel, toch doe ik het niet, want opgespaarde emoties kunnen een eigen leven gaan leiden.
De zon schijnt, haar vader brengt verse koffie. Mijn dochter en ik wisselen ervaringen uit. Wij durven alweer ietwat vooruit te kijken. Grote broer verschanst zich in de keuken, de oudere zussen zijn de laatste weken gegroeid, in alle opzichten. De warme wind waait rondom. De lavendel geurt, de hommels zoemen.

Zij verschuift op de tuinbank.
Ik voel een handje op mijn rok. Zij kijkt even naar haar moeder, die op haar beurt de vragende blik van haar jongste negeert. Moeders weten wel beter.

Zij verschuift weer een stukje op de tuinbank.
Ik voel een vingertje op mijn hand. Twee vingertjes, een aai. Zij plukt een bloemetje en stopt het in mijn haar.
Zij wriemelt aan mijn armbandje. Zij speelt met mijn dunne velletje. Zij wiebelt ongemerkt weer een stukje dichterbij. Nu een aai over mijn arm.
Ik zoek oogcontact met haar moeder. Zij knikt.

‘Oma?’ Verder niets.
‘Ja, Amber?’
‘Oh, gewoon. Wanneer kom je weer echt?’

Zij zát op de tuinbank.
Na een half uur vond zij een plekje op mijn schoot, armpjes strak om mij heen.
Met een snelheid van vijf centimeter per minuut verbrak zij álle regels van het RIVM.

Gelukkig waaide de warme wind rondom en bracht hoop mee.

Morgen, dag 81. Hema

Willie, 2 juni 2020

This entry was posted in Uncategorized. Bookmark the permalink.

Comments are closed.