Vandaag, dag 69. Verheugen
Ik verheug me in het mooie weer vandaag, de ekster die oorlog voert met een buurtkat, de was die binnen een uur droog was, de coronakaarten van mijn trouwe zussen, de reuk van schoongemaakte peultjes, de krant die elke ochtend op de deurmat valt.
Ik verheug me in mijn gezondheid, ons grote huis, het kleine tuintje, het zelfgemaakte sap van de vlierbloesem, de rozen in de vaas, schrijven. Zeg maar, de zaken die er zijn.
Ik verheug me op, dat is ander koek. Dat is toekomst, dat is reikhalzend uitzien naar iets positiefs, naar iets waar je blij van wordt.
Ineens ligt dát, vanaf maart dit jaar, gecompliceerder.
Psychologen vertellen: ‘Je kunt alleen maar een gelukkig mens zijn, als je iets positiefs hebt om naar uit te kijken. Nee, daar is niets kinderlijks aan. Een kind verheugt zich op een presentje in zijn schoen, maar een volwassene heeft even zo goed een perspectief nodig.’
Klopt als een zwerende vinger. De voorpret van een vakantie, de spanning voor een groot feest, de verwachting voor een concert, het uitzicht naar een familiediner, het welbehagen bij een kind.
Alle “voorpretten”, “spanningen”, “gevoelens”, “verwachtingen” en “uitzichten” en “het welbehagen” maken het leven van alledag gelukkig.
Zo zo, corona, ik heb nog een appeltje met je te schillen…
Morgen, dag 70. Lepeltje
Willie, 22 mei 2020