Vandaag, dag 11. Van de straat.
‘Ach, kind dat houdt je van de straat’ gevleugelde woorden van mijn moeder als zij, aan de keukentafel tijdens lange winteravonden, slechts onder een ‘pitje’ van veertig Watt op breinaalden nummer één, een trui voor mijn vader breide.
Het hield haar wéken ‘van de straat’.
Nu ben ik dat, letterlijk en noodgedwongen. Dus ben ik blij met vrolijke initiatieven.
‘Wil iedereen een knuffel voor het raam zetten?’, was de vraag op de app van onze ‘Hofgroep’ in Gouda. ‘Peuters en kleuters, hun broers en hun zussen, hun ouders of ooms en tantes lopen morgen een knuffelspeurtocht.’
Vanmorgen vroeg ging ik even naar buiten. En wat zag ik? Knuffels van allerhande pluimage voor de vensters.
Een teddy, een verwassen hond, een kikker, een koetje met één oog, twee vergeelde lammetjes, een dikke pinguïn, een poes zonder oren, een geit met een hoedje en een muis met een keurig aangehaakte staart.
Kippenvel kroop onder mijn warme winterjas en een glimlach over mijn gezicht.
Morgen, dag 12. Idioot.
Willie, 25 maart 2020