Dag 1 in “sociale-onthouding”

Gelukkig doet de zon niet mee aan “sociale-onthouding” en kiert hij zijn schuchtere lentestralen door mijn raam. Dat maakt het dragelijker, want ineens zijn zaken waar ik nooit over nadacht, aan het kantelen.
Geen verjaardag van mijn zwager, geen ziekenbezoekje voor mijn schoonzus, geen jaarlijkse praatpartij met een “oude” vriendin, geen etentje buiten de deur: allemaal afgezegd de laatste drie dagen.
Bijna gekluisterd aan huis dus, misschien zijn er mensen die daar een moord voor doen, maar ik niet. Muren vliegen snel op me af. Hoe ik het red? Ik maak plannetjes.
Elke dag krijgt een titel en hoe gek het klinkt, ik heb er baat bij.

Vandaag, dag 1. Stranddag met picknick. Ook vanwege die lentestralen van hierboven.
Op het strand mogen Man en ik vrij rondlopen, wij rekenen ons rijk met een auto voor de deur. Een kleedje, brood, kaas en zalm in de mand, ons hoor je niet.

Morgen, dag 2. Alle-ramen-open-dag. Kasten van de kant, schoenendozen (en dat zijn er wat) onder bed vandaan, vervolgens aan de slag met zwabber en zuiger. Heb er nu al zin in.

Jaren geleden waren er in ons gezin soms geen vakantieplannen. Zes weken thuis met vier opgroeiende koters, dan hebben we het ergens over. Ik bedacht een plan: elke dag een onderwerp om te doen.
Bijvoorbeeld: Lego-dag, puzzel-dag, taart-dag, post-dag, wandel-dag, kleur-dag, knuffels-wassen-dag, pannenkoeken-dag, zeepjes-maken-dag, voorlees-dag, verkleed-dag, speurtocht-dag, muziek-dag, ballonnen-dag, kleine-beestjes-dag, picknick-dag of krantenhuisjes-dag.
We maakten er een kalender van, het werkte.

Vandaag maak ik een kalender voor mezelf, want kinderen en kindjes, familie en vrienden zijn even fysiek niet bereikbaar.

Willie
15 maart 2020

This entry was posted in Corana, Perspectief. Bookmark the permalink.

Comments are closed.