Eigenlijk wil ik een hond. Niet een dikke grote lobbes, ook geen lattenbodem op vier poten, geen zwabber met een staartje, geen keffend bibberend beestje met een strikje tussen zijn oren. Ook geen hond die met zijn hoofd tussen de liftdeur heeft gezeten en te pas en te onpas zijn tanden bloot gromt.
Ik wil een gewone hond, zoals ie ooit bedoeld was. Waakzaam, lief, trouw en oplettend. Die met zijn staart kwispelt als ik thuiskom.
Jammer. Ik woon in een binnenstad, ons tuintje is te klein om wat honden willen: draven en graven.
Daarnaast worden honden gelukkig van robuuste wandelingen, zonder riem en beperkingen. Ik kan het Fikkie niet elke dag bieden.
Toen eens geïnformeerd naar een pup-in-opleiding, eentje die later een visueel gehandicapte keurig naar de trein brengt. Na twaalf maanden, bij ons in huis, een tijdspanne die te overzien is, gaat puppy naar een interne opleiding. Maar ik kroop al snel in mijn schulp, het bleek een fulltime job, met ongekend strakke opvoedingsrituelen, want ook voor puppy’s geldt: jong geleerd is oud gedaan.
Het blijft kriebelen, de hondenwens. Ook al weet ik dat tussen droom en daad
wetten in de weg staan en praktische bezwaren. Elsschot dichtte verder: ‘En ook weemoedigheid die niemand kan verklaren.’
Ligt daar de vinger op de zere plek? Op weemoedigheid? Weemoed naar de polder aan de Wijde Aa met Max en Pluto dravend door de weilanden? Naar de middagen dat mijn jongste telg zijn middagdutje deed, samen met zijn hondje, gekruld in de hondenmand? Wie zal het zeggen.
Woef. Er gloort hoop aan de horizon. Ik las over stichting ‘OOPOEH’.*) De oprichtster zag een gat in de markt, wist van wensen en mogelijkheden van opa’s en oma’s. Tegelijkertijd kende zij drukke gezinnen mét een hond.
Zo af en toe ga ik met zo’n ‘gemakshond’ wandelen langs de oever van de Ijssel, iedereen blij.
Misschien blijft hondje ook een nachtje logeren.
Willie, 16 februari 2020
*) www.oopoeh.nl