Twaalf jaar geleden stapte ik op een mooie herfstzondag naast Rick in de auto. Toen mijn vriend, nu mijn man. Onze rit ging naar Roosendaal. Daar woonde Els, een kwieke oude dame. Zij vierde haar verjaardag.
Tot zover niets bijzonders. Ware het niet dat Els afscheid had moeten nemen van haar oudste dochter Ingrid, de partner van Rick. Een kind verliezen, wat een onbeschrijfelijk verdriet. Ingrid overleed op eenenvijftigjarige leeftijd, mama Els was toen tachtig.
Nu stond ik daar, met een bonkend hart. Hoe zou deze moeder mij ontvangen? En de zus? En de broers? Welke plaats mocht ik innemen?
Het onwaarschijnlijke gebeurde: een hartelijke handdruk, een warme begroeting, uitnodigende woorden.
Wij aten taartjes in de achtertuin, ik luisterde veel en merkte dat Els al over “Willie” gesproken had met haar zus. Ik bloosde ervan.
We gingen vaker. “Op de koffie bij Els”, zo heette dat. Allengs voelde ik me meer en meer op mijn gemak, alle schroom verdween.
Nee, dat was niet míjn verdienste, dat was de verdienste van Els, die met haar wijsheid en generositeit mij deze plaats naast Rick gunde.
Dag lieve Els, ik heb veel van je geleerd.
Willie
4 juli 2019