Zij zijn met sneeuw bedekt. De naaldbomen, op tweeduizend meter hoogte, zien er koud uit, nog geen vlokje is gesmolten.
Ik ben onder de indruk. Door die hoogte, door de massaliteit, door, zover als mijn ogen kijken kunnen, de wondere wereld van de Alpen.
Het slingerpad langs la Durance is vandaag mijn doel. Water botst tegen keien. Zwaluwen scheren in zwermen laag over, de eerste insecten zijn uitgevlogen. Durfals onder de hagedissen schieten schis weg.
Hier wandel ik vaak met Man of met mijn kinderen, vanochtend ben ik alleen op pad.
Hoeveel jaren geniet ik al van deze omgeving? Minimaal twaalf, omdat Zoon hier zijn geluk vond. Alhoewel. In lang vervlogen tijden reisde ik al graag naar ‘Les Ecrins’. Toen om huttentochten te maken. Dat is, zeg maar zo’n kwart eeuw geleden. De trein stopte in l’Argentière la Bessée, alwaar mijn wandelavonturen begonnen.
Hetzelfde station is nu, jaren later, regelmatig het einddoel van mijn treinreis, daar wacht het gezin van Zoon mij op. Het verbaast me nog steeds, dit toeval.
Terwijl ik in mijn ukkie door het dal loop, de majestueuze bergspitsen reiken links en rechts naar de helblauwe hemel, realiseer ik me hoe groot mijn geluk is.
Hoe levens en wegen lopen…
Willie
10 april 2019
l’Argentière la Bessée