Jammie

Nou, nog één keer dan. Omdat ik mijn hoop vestig op Marcel Boekhoorn, die met zijn stuivers zorgt dat de Hema in Hollandse handen blijft.
Ik wil in de folder, in plaats van ‘fake fur’ jassen, gewoon kunnen lezen: ‘namaak bont’.
Ik wil dat hij de ‘dames onesie roze’, met staartje én met opdruk van tientallen Siepie’s, verkrijgbaar tot en met maat XL, subiet uit het assortiment haalt.
Maar de opkoper heeft nog meer te doen. Ik vind dat een nachtlegging(!) met luipaardenprint, ook te koop voor een pondje meer, eveneens uit het schap moet. Zélfs als deze legging makkelijk te strijken is. Dat las ik.
Heer des Huizes: ‘Willie, kom je naar bed?’
‘O, gossie, nee, ik moet mijn legging nog strijken.’
Wat een geluk voor ons huwelijk, dat ik niet van gestreken leggings hou. Helemaal niet van leggings, zeker niet in bed.
Lieve Hema, bedien het ganse volk, maak mooie dingen, hou de eer aan jezelf. Cachet met een knipoog of zoiets.

Daarnaast kan onze grootgrutter er ook wat van. Ik blader door de Allerhande van deze maand.
Bij de koffie eten wij nu ‘speculekkers’. Bij het avondeten kook ik zielige ‘buitenbeentjes’. Om makkelijk te koken, lees ik veder, heb ik een potje met kruiden van ‘by Jonnie Boer’ nodig. Natuurlijk bij elk recept een andere versie.
Mijn moeder, een milieudeskundige avant la lettre, kookte driepoot worteltjes en geschrokken spruiten naar hartenlust. Haar kruidenrekje bestond uit peper en nootmuskaat. Op hoogtij dagen kwam er ook kaneel op tafel. Dan was er rijstepap met rauwe melk van de koe van de buurman. Dat was ‘jammie’.
Jamie O. en Jonnie B. moesten nog geboren worden.

Willie, 23 oktober 2018

This entry was posted in Perspectief. Bookmark the permalink.

Comments are closed.