De Dochter gaat verhuizen. Het huis moet ‘aan kant’, de makelaar heeft eisen die er niet om liegen. Alle seizoensgebonden frutsels en knutsels van de vier kinderen moeten de prullenbak in. Daar gáán de sinterklaashuizen, de stoomboten, en de verlanglijstjes die de deur van de koelkast sieren. Voor de gelovigen is het even slikken, voor de ongelovige een extra knipoog.
Het branden van de adventskaars wordt uitgesteld, adventskalenders liggen nog in de kast. Speelgoed gesorteerd, waar mogelijk oogstrelend geëtaleerd, anders voor een poosje ingepakt en naar de opslag vervoerd. Het speelse viertal moet even wennen, maar ze houden zich kranig. Zij vinden dat hun mama nu op mevrouw Helderder lijkt.
De Dochter en haar Man draaien al dagen overuren, het schijnt hen niet te deren, want er wacht een pracht nieuw stulpje.
Om hen terzijde te staan arriveren hulptroepen om de bedden glad te strijken, de bomen te snoeien en de spiegels te poetsen. Deze opa’s en oma’s zijn ruim over de pensioengerechtigde leeftijd, maar zij weren zich kranig. Na een dag soppen en lappen is het huis foto-proof. En die foto’s liegen er niet om, smaakvolle inkijkjes in het opgeruimde leven van dit grote gezin.
Nú komt het volgende hoofdstuk: de kijkdagen. Natuurlijk mogen de aspirant-kopers niet struikelen over een trein van Lego, een gebreid poppendekentje, een manege van Playmobil of de restanten van de experimenten van de oudste dochter. Laat staan over een stuiter of een haarspeldje.
Nú is alle hens aan dek voor de laden en de kasten die achterblijven. De onroerende zaken, zeg maar. Zoals elk huis, is ook hier een ‘rommella’, een héle grote.
Wat al niet verzameld is: pennen, gummen, pasfotootjes van de schoolfotograaf, elastiekjes, kralen, kroonkurken, een melktandje, scharen, bolletjes wol, eetstokjes, een zakmes, knopen in kleine plastic zakjes van nieuwe kleding, verjaardagskaarsjes, restanten van een VacuVin, schroeven, een bonnetje van de Hema, een oude oplader, een tube vergane crème, een plastic kerstmannetje, acht knijpers, een potje opgedroogde nagellak, rolletjes washi- tape, munten voor een boodschappenkar, een Bonuskaart, twee centimeters en een baksteen.
Aan mij de eer orde op zaken te stellen. Een vertrouwenskwestie, vol trots maak ik van de la een verkoop-waardige la. Ik ken het gezin een ‘beetje’, weet waar de belangen liggen, wát weg kan en wát in het nieuwe huis een plaatsje moet krijgen.
Alleen gaat ‘s avonds de telefoon.
‘Mam, weet jij waar de baksteen is?’
‘Ja, in de container, ik denk boven links, op de vuilniszakken.’
‘Oh, ik ga hem terug halen, want het was van de kinderen voor papa, voor vaderdag. Weet je wat er op staat?’
‘Ehh?’
‘Papa, op jou kan ik bouwen.’
Komt wel goed daar.
Willie, 2 december 2017