‘Olle wief’

Niemand thuis. Het is flink na achten, alle winkels hebben de deuren gesloten. Zelfs onze AH in de binnenstad. De fiets van mijn gade staat in de stalling, de auto voor de deur. Ik roep naar boven: ‘Hoi, ik ben thui-uis!’ Geen antwoord.
Terwijl ik in de keuken water kook voor een kop thee zie ik dat de boodschappentas niet aan het vertrouwde haakje hangt. Het lijstje met toekomstige aankopen is verdwenen van het whiteboard. Er hangen alleen nog een paar verlopen servieszegels en een aantal bonnetjes om eventueel aankopen te ruilen. Kunnen langzamerhand in de prullenbak.
Met de thee verschans ik me achter de laptop. Het einde van augustus nadert, de schemer zet vroeg in. Zwaluwen scheren onheilspellend langs mijn raam, op zoek naar de laatste insecten.
‘Hé, waar blijft ie nou?’ Ik open de mailbox, geen zaken die stante pede om een antwoord vragen. Gelukkig. Nauwlettend hou ik, linksboven op het scherm, de tijd in de gaten. Het tikt maar door: 20.44, 20.45, 20.46. Fantasie doet de rest.
20.47: Mijn mobiel gaat af. Ik pets op de toets, verbinding verbroken. ‘Beller onbekend’. Stapeltje onrust groeit.
Als ik een kwartier later een zoen in mijn nek voel en een gezicht zie, met een glunder van oor tot oor, slik ik snel een paar woorden in. Want hij was op o-n-d-e-r-z-o-e-k gegaan. Op missie, zeg maar. Op speurtocht naar een goede ‘oude wijvenkoek’. Jawel. Niet naar zo’n klefferige, die de laatste tijd in de schappen ligt bij onze buurtsuper. Gewoon, een echte met pit, met houvast. Met stroop, roggemeel en anijs (de laatste verjaagt boze geesten). Een koek, die ons het gevoel geeft dat we nog tanden hebben, ondanks het stijgen van onze leeftijd. (Oude wijven hebben heus tanden, beste makers bij Peijnenburg).
Trots stalt de gade zijn schatten uit. In alle uithoeken van de stad zijn winkels bezocht en koeken gekocht. Deze weken gaan we, ‘s morgens bij de eerste kop koffie, testen. Koek voor koek, hap voor hap.
Dit ‘olle wief’ is voor niets ongerust geweest. Zíj gaat voor de koek met de meeste anijs.

Willie, 24 augustus 2017

This entry was posted in Perspectief. Bookmark the permalink.

Comments are closed.