Lekker ‘Lek-ken’

Broertje met een paar schroeven en wat metaal in zijn schouder, schoonzus een keer extra onder het mes, omdat er iets mis liep is tijdens de vorige operatie: als dat vlak voor acht maart plaatsvindt gaan onze familiebellen extra rinkelen.
Want, de dag der dagen is voor mijn broers en zussen de achtste maart. Sinds wij wezen zijn, en dat zijn we al een poosje, dineren we deze dag samen. Een traditie, zodat wij er zeker van zijn dat we elkaar minimaal een keer per jaar zien, in volle formatie. Gewoon, lekker ‘Lek-ken’ onder elkaar. Overigens gaat aangetrouwd gezellig mee.
In elke agenda, op elke keukenkalender is deze dag heilig. Zó heilig, dat er in sommige gezinnen geen notitie van gemaakt wordt. Acht maart is acht maart.
De dagen lengen, het voorjaar staat op springen. De grond begint te ruiken, de prille zon verwarmt. Nieuwe beloften én ooit voor mijn ouders veel werk aan de winkel.
Harken, poten, zaaien, de toekomst in. ‘s Morgens nog wat donker, maar ‘s avonds kwam vader later terug van het land, het is nog eventjes licht (tijd is geld). Dan maar om zeven uur het avondbrood.
Dat gevoel, van hoopvolle verwachting dat elk stekje, bolletje, zaadje of plantje groeit tot iets lekkers of moois, dat is voor mij acht maart.
Komt het door de vroege veelbelovende lente, de geboortedag van mijn vader, de positieve insteek van mijn ouders?
Komt het door mijn broers en zussen, dat ik acht maart zo belangrijk vind?
Eigenlijk weet ik het niet, misschien is de wetenschap dat ik in een warm nest geboren ben meer dan voldoende.
Die warmte gaat nu naar Hennie en Cobie, om hun beiden beterschap te wensen.
We zien elkaar dit jaar in mei. Zes wezen en zeven lieve aangetrouwden aan de dis, om zoals elk jaar te voelen hoe rijk we zijn.

Willie,
Maart 2017

We missen Annie, Jack en Joop.

This entry was posted in Familie. Bookmark the permalink.

One Response to Lekker ‘Lek-ken’

  1. Riet says:

    Znet waar maid..
    Dank voor dit mooie verhaal