Stoplichtleed

Naast mij, bij het stoplicht, staat een echtpaar op leeftijd. Ik schat meneer en mevrouw rond de zeventig. De schoenen zijn gepoetst, de handschoenen van zacht leer. Beiden dragen een keurige grijze pantalon. Hun jassen zijn evident.
Ik ben op weg naar mijn werk, dit keer met een fietstas vol ‘vrolijk kerstfestiviteit’. We vieren namelijk Sinterklaasfeest in de sfeer van Kerstmis. Ik heb er zin in.
‘Heb je nou al op het knopje gedrukt?’ De heer naast mij verheft zijn stem.
‘Wat denk je wel.’ De echtgenote snuift. Het kan niet anders dan dat zij bij elkaar horen, want zelfs de fietsen zijn op elkaar afgestemd.
‘Nou, je vergeet het anders vaak genoeg.’ Dit keer zegt zij niets, ik veronderstel dat zij door de jaren heen wijs is geworden.
De man kijkt naar links waar de stadbussen vandaan komen en besluit dat het openbaar vervoer ook niet alles meer is.
Niemand zegt wat terug. Zal ik iets vrolijks zeggen? Ik zie er vanaf, omdat er hoogstwaarschijnlijk geen beginnen aan is.
‘Kijk, nu mogen zij ook al eerst!’ Hij wijst op de voetgangers.
‘Logisch.’ Ze fluistert bijna.
‘Heb je wel goed ingedrukt, doe het nog een keer.’
‘Nou zeg, doe het zelf.’
‘Kan er niet bij, volgende keer ga ik daar staan.’
‘Ook goed.’
Ik moet denken aan de hulsttakken, de hyacinten en het kerstspul in mijn volle fietstassen. Even twijfel ik weer, zal ik een kerstbal aan hun stuur hangen? Zouden ze dan misschien?
‘Het moet niet gekker worden, weer de stadsbussen. En iedereen maar klagen over het openbaar vervoer.’
‘Ssuzz, ssuzz, jij hoeft er niet in.’
‘Nee, maar het is wel waar.’
Ondertussen zijn de lichtjes in ons stoplicht tot de helft gereduceerd. Uit ervaring weet ik dat er dan nog een rijbaan eerst mag. Het is namelijk een kruispunt waar vele wegen samenkomen.
‘Ongehoord. Hoe lang staan we hier al?’
‘Maakt niets uit, thuis doe je toch niets.’
Ineens is daar groenlicht, ik wens de familie naast me een prettige dag.
‘Oh, dank u. Wat vriendelijk.’
Het volgende stoplicht ben ik hen voor, ik kan door rijden. Een tweede keer had ik écht een zilveren bal aan hun fietsen gehangen.

This entry was posted in Perspectief, Reizen. Bookmark the permalink.

Comments are closed.