Er zaten jeugdverhalen in mijn hoofd die graag op papier wilden. Die samen een bundel wensten te vormen, het liefst mooi gedrukt en met illustraties.
Ja, dan moet je aan de slag.
De eerste tien verhalen kwamen als vanzelf, de liefste en een zus lazen mee. Zij schrapten, verbeterden en verbaasden zich soms. In de kantlijn kwamen uitroeptekens, onder ingewikkelde woorden rode golfjes.
Na nog weer tien verhalen kwam de klad erin. De plantjes riepen ‘water, water’, de was wilde gestreken, de kat miauwde om eten en de liefste aasde op een zoen.
Belangstellenden informeerden voorzichtig: Hoe is het met je ‘boek’?
‘Komt goed’, al twijfelde ik in hoge mate.
Gealarmeerd door ‘komt goed’, kwamen de kinderen in actie. Ze kennen hun moeder, die uitdrukking van haar vroeg om een maatregel.
‘Zullen we Willie voor haar verjaardag een schrijfweek op Terschelling geven?’
Daar kreeg ik draad weer te pakken. Nu, heel veel maanden later en nog meer verbeteringen en herzieningen verder, deze keer van een schrijfcoach, is het bijna zover.
Dertig verhalen uit een groot kwekersgezin staan zwart op wit. Ik kroop in de huid van mijn ouders, ik noemde hen Lies en Maarten. Grietje, zo werd ik vaak genoemd, heeft ook herinneringen genoteerd. Ze gaan over: gehakt, chloor, een sinaasappel, petroleum, koffie, een hark, een servet, ijs, een tuintje, tule, stephanotis, soda, een foto, een geit, poppenschoentjes, een boek, chipolata, een transportfiets, een pakketje, een lampetkan, een kerstkleed, fresia’s, een loge, brood, een keukenstoel, een gulden, een familieportret en hagelslag.
Klopt! Er staan negenentwintig titels. In het ontbrekende verhaal ben ik nog niet geboren, geen herinnering dus. Wel een overlevering, verteld door zussen en broers. Het heet: ‘Het begin’.
Vandaag het laatste verhaal afgerond. Nu nogmaals lezen met ogen van een buitenstaander, misschien wederom wegstrepen of andere woorden zoeken. Daarna nog één grote klus, organiseren hoe het een fraaie bundel wordt.
‘Grietje’,
24 september 2015