Eenvoudig

De deur klapt dicht.
De oudste kleindochter en haar zusje zetten hun koffers in de gang. Zij zeggen gedag en vinden hun weg, want al jarenlang gewend aan het reilen en zeilen in het grootouderlijk huis. Naast deze twee zusjes zijn er komende week meer logeerpartijen. Ons balboekje is bijna overboekt.
Ik begrijp het ook wel, veel kan en mag in ‘de Gouda’. Alhoewel, er geldt een handjevol regels: niet op de bank springen, deuren dicht en lichten uit, netjes eten, niemand buitensluiten, eerlijk zijn (geeft niks als die antieke vaas aan gruzelementen ligt, als je het maar komt zeggen), pas ná achten op onze slaapkamerdeur kloppen, en vooral géén haarlemmerdijkjes. Maar verder? Ach…
Een kleine greep ons aanbod:
Oma’s kleren mogen gebruikt voor een modeshow, waarbij ook hakken uit de dozen komen.
Witte bolletjes met knakworsten bij de lunch. ’s Avonds pasta, met pannenkoeken als toetje. Geen probleem.
Rondjes fietsen in de keuken, opa is stoplicht of heft tol.
Van de logeerkamer een gymzaal maken, geen punt.
Water voor in het serviesje, zeep voor een vieze beer, pleisters en verbandgaas om dierendoktertje te spelen, het kan allemaal.
Met kaarsvet vingerhoedjes vormen, oude kleden van zolder om een tent te maken, natuurlijk.
Leren breien, leren haken: indien gewenst, er is tijd voor.
Van de keukentafel een krantenhuisje maken of stoelen gaan op een rij om met de trein naar Parijs te rijden.
Ik, oma, ben afwisselend postbode, machinist, bezitster van een zieke hond, beer, konijn of aap.
Soms ben ik ineens gewoon een moeder en onderga ik een knipbeurt bij de kapsalon.
In de ochtend serveren wij, opa en oma, om de beurt koek op bed en ’s avonds misschien nog een bordje met stukjes fruit, kaas en een gekookt eitje.
Drie hoofdstukken voorlezen zit ook in het aanbod en zeker een extra liedje.
Dan is er schier onbeperkt toegang tot papier, plaksel, verf, viltstiften, stickers, plakband, nietjes, rietjes, watjes, lapjes, veertjes, bolletjes wol, splitpennen en chenille-draad.
Als je op je kop achter de bank duikt, is er een voorraad knutseldozen, knutselvilt of ‘knutsel-ik-weet-niet-wat’ voorhanden.
Lekker lang douchen met de shampoo van opa, daarna stiekem uit de oude kast wat kauwgom scoren. Of een snoepje uit de trommel.
Filmpjes kijken op een deken voor de tv, met een broodje onder handbereik.
Het mag allemaal. Vraag me niet waarom. Of is het antwoord eenvoudiger dan het lijkt?

Goed. Terug naar de oudste kleindochter en haar zusje. Hoeveel dagen zijn zij al niet aan mij toevertrouwd? Zal het in totaal al op één jaar uitkomen? Godsallemachtig, wat een verantwoordelijkheid.
Maar de twee meisjes en oma verblikken of verblozen overigens niet van dit feit. Beide partijen weten, door de jaren heen, hoe zoetjesaan de hazen lopen.
We delen geheimen, we lachen om de grapjes van opa. We grinniken, we hebben over en weer vragen. Over verliefdheid, over huiswerk of over tranen.
‘Oma, het zou makkelijk zijn als je ergens een liter tranen zou kunnen kopen.’
Nooit van die kant bekeken. Tranen op voorraad. Wanneer tranen wel willen komen, maar ze zich verstoppen achter een façade van trots, schaamte of verlegenheid, dat zou een uitkomst zijn. Koortsachtig denk ik na.
Oma: ‘Wat zou dan een liter kosten, denk je?’
Kleindochter verbouwereerd: ’Niks natuurlijk, of één cent, want huilen moet gratis zijn.’
Zo eenvoudig is het dus.

Willie, Voorjaarsvakantie 2015