Ze heet Mariëtte, is al zesduizend dagen kamerlid, heeft een prachtige kop en een power van jewelste. Ze staat ‘haar mannetje’, zoals dat heet. Nu gaat zij ‘haar vrouwtje’ staan bij de SER. Ze is, zo lees ik, praktisch én pragmatisch én een vergadertijger. Eigenschappen die elkaar lijken tegen te spreken, maar zij heeft ze, alle drie.
Vandaag staat ze van top tot teen in mijn ochtendblad, gefotografeerd door een duo met sjieke namen: Hilz & Verhoeff. Een ‘zet’, een dubbele ‘ef’, een ampersand, dat roept verwachtingen op. Kiekjes waar mooie draperieën, dramatische boeketten of japonnen van Valentino te bewonderen zijn. Dacht ik.
Nu zie ik daar een forse lady, een zwaargewicht van de PvdA, in een uitdossing… Modefanaten en socialisten eten meestal niet uit één ruif, maar er zijn grenzen
Te beginnen bij de schoenen, mijn ogen blijven hangen bij een paar smoezelige uitgelopen beige pumps. Ik kan haar tenen tellen. Misschien een vergissing, dat kan. Had ze vanmorgen geen tijd om haar nieuwe Mary Jane’s uit de doos te halen. Zou kunnen.
Alhoewel, nog niet helemaal van de schrik bekomen zie ik een joggingbroek, óf is het een wijde en te lange legging? Wat het ook zij, door een groepje plooien in deze beige-bruine bekleding van haar benen, valt het accent precies op de volumineuze knieën. Niet zo elegant.
Daar, tien centimeter te hoog, begint ook een flodderige fletse jurk, bestaand uit twee laagjes ondefinieerbare doorschijnende stof. De bovenlaag lijkt op een gekreukte ouderwetse onderjurk met grote bruine ballen erop. De laag eronder, zichtbaar bij de zoom, is wit met lichtbruine en grijze stippels. De ruime jurk, -nee! het is geen japon-, hangt ongelijk en zwiebert alle kanten op. Het is een soepjurk.
Bij de borsten, het model heeft een verhoogde taille, afgekeken van de empirestijl, een stijl voor jonge slanke dames in een salon, is het een en ander aan elkaar gerimpeld met een elastiekje.
De strak gespannen stippeltjes stof van de onderlaag vormt een dijk van een decolleté. ‘Kraak noch smaak’, zou mijn moeder zaliger zeggen.
Gelukkig(!) draagt onze politica een lichtroze bolerootje, zodat de eventuele pofmouwtjes onzichtbaar zijn. Dat moest er nog eens bijkomen. De kraag van dit flanzige vestje krioelt naar beneden, als ik goed kijk zie ik dat ie dicht kan met een rits. Praktisch voor tocht in de Tweede Kamer.
‘Beste Mariëtte, vandaag in mijn krant ook een artikel over een tentoonstelling in het Gemeentemuseum in Den Haag. Het zal je belangstelling niet hebben, je hebt wel anders zaken aan je hoofd. Maar toch.
Ik vond het eng, maar ik heb je hoofd even losweekt van pagina 11 en geplakt boven een avondjurk van Jan Taminiau (in dezelfde krant). Dat leverde spektakel op.
Weet je, doe dat sjofele setje van MS Mode vanavond nog in ‘de Zak van Max’ en dress to -nog meer- impress.
Vraag daarna Erwin Olaf om een foto’.
Willie
Donderdag 29 augustus 2014