Mamadag

Altijd weer spannend voor de jonge moeders: ontbijt op bed, een beschuitje met teveel boter en een veelbelovend sapje. Als extra verrassing een sierlijke ketting van papier-maché, een armbandje van kleikralen of een hartje gemaakt van oude knopen of macaroni-schelpjes. Een opschrijfschriftje voor de goede (!) momenten of een zeepje van boter en rozenwater.
Het is waar het om gaat, jonge kinderen bedenken en schenken. Affectie die nog niet in woorden uitgedrukt kan worden, gelukkig wel in klei en crêpepapier.
Enige jaren later, wat vliegt de tijd, gaat het om gekochte cadeaus van het geld van de eerste krantenwijk of van het zo begeerde kassa-baantje. Vrolijke pakketten met geur, smeuïge tijdschriften of een modieuze (in de smaak van de jonge gevers) shawl: het verblijdt moeder, die nu bij haar voornaam wordt genoemd.
Dan vliegen kinderen uit, zij gaan studeren en werken. Moederdag wordt plots gezien als een ouderwets vehikel om familiebanden, koste wat kost, te onderhouden.
‘Willie, uhh mam, we gaan met onze jaargroep naar Terschelling, doe je zelf iets leuks met Moederdag?’
‘Ja hoor, meissie.’
Of:
‘We willen wel komen, maar morgen heb ik een tentamen. Zo druk.’
‘Goed hoor, kind.’
Daarom ben ik voor een tijdelijke moederdag. Het mag gevierd zolang kinderen plakken, knippen en zonder blikken of blozen een vet gebakken ei als ontbijt brengen. Dan nog even dat staartje van gekochte cadeau’s, omdat pubers nu eenmaal afstoten en aantrekken.
Daarna, alsjeblieft een hele lange tijd, géén speciale dag voor oude moeders. Waarom?
Omdat mijn dochters en schoondochters nu mama’s zijn. Geweldige mama’s. Zij werken, voeden en voeden op. De tijd is aan hen.
Mijn kleinkindertjes versieren hun huis en haar bed. Zij zetten op deze vroege zondagochtend te sterke of te slappe koffie en lopen daarna triomfantelijk naar de echtelijke sponde met die koffie, een vaasje met vers geplukte bloemen en misschien een gekleid hart. Of een gevingerverfd sieradendoosje.
‘Mamadag’ dus. Glorie voor de jonge moeder. Zo moet het blijven.
Zeker, ik ben ook moeder. Maar ik ‘moeder’ niet meer. Er lopen, ver weg en dichtbij, acht zelfstandige benen rond, er zijn acht zelfstandige handen.
Daar is het vandaag ‘Mamadag’. En zo hoort het.
Mijn tijd komt nog wel.
Een ‘Omadag’.