Amber Ine Willemijn

Ze heet Amber en ze is de vierde op een rij.
Nog geen twaalf uur oud vinden we haar in opperbeste stemming, sluimerend in een wiegje, terwijl zij sabbelt op een pink van haar grote zus.
Het hemeltje, een nieuw rompertje, de vers gewassen truitjes, de gestreken lakentjes, de verse blommen in de kamer: alles was voorbereid op een warm onthaal.

Wat een geluksvogel, die Amber Ine Willemijn. En volgens mij weet ze het. Beseft ze nu al in welk nest zij neergestreken is. Een nest met twee zusjes en een broer, die samen met haar groot gaan worden. Ik ben er van overtuigd dat dát een feestje is.

Ze knippert wat met haar oogjes, rekt zich uit en laat een kraaitje horen. Mama en oudste zus buigen zich naar haar toe, kijken vertederd. Papa zorgt, haalt thee en sluit de gordijnen. In dit huis blijft de kou buiten.

‘Het is een mooie dag om een zusje te krijgen’, oppert zus van vier, die op haar kop aan een rekstok bengelt. In een pril lentezonnetje zilveren haar krullen om haar koppie.
Broertje van twee weet het nog niet zo precies. Zijn mama ligt zomaar op bed. Ineens is het huis vol, met alle opa’s en oma’s, allemaal tegelijk. Gelukkig is er een tante die met hem hoog en hard gaat schommelen.
Daarna kijkt hij samen met ‘knuffel-koetje’ de onverwachte drukte eens aan. Morgen gaat ie gewoon verder aan zijn Legotrein.

Ze heet Amber en ze is vierde op een rij. Een kroonjuweel.