Schrijfretraite

Als de boot aanmeert weet ik weer hoe Terschelling ruikt. Naar grijs en zon, naar zand en zilt.
Ik zet voet aan land met een opdracht én een cadeau: een week orde scheppen in mijn schrijfhoofd. Mooie zinnen maken en eens kijken of ik een lijn kan vinden in al die gedachten die in mij opborrelen.
Een weekje Terschelling, in een verrukkelijk hotel in een duin, wie wil dat niet? Maar als het schrijven dan niet lukt, wat dan? In de trein naar Leeuwarden neemt mijn twijfel toe, die op de boot monsterlijke vormen aanneemt.
Wij, deelnemers aan deze schrijfretraite, groepen in Harlingen al snel bij elkaar. Sommigen zoenen opgewekt en geven mepjes op de schouders. Ik ken niemand en ga in de observeerstand. Het is niet druk met eilandgangers; omdat wij er we allemaal een beetje hetzelfde uitzien weten we van elkaar wat deze week onze missie is. We dragen wandelschoenen, hebben een rolkoffer, hullen ons in een winddicht jack en trekken graag een wollen muts over onze makkelijke kapsels. We vinden in de veerboot een grote tafel en gaan zitten.
Goed en wel de haven uit, gaat het los. Tjeem, ik schrik me wezenloos van de vragen, die over de warme chocolademelk vliegen. Velen hebben reeds een lange carrière achter de rug.
‘Is je tweede boek al bij de drukker?’
‘Is je eerste oplage nu al uitverkocht?’
‘Is je manuscript al beoordeeld?’
Daar zit ik dan, met mijn columnpjes op mijn site. Ik probeer nog weg te duiken, me te verschuilen achter de chocomel, zeemeeuwen te tellen, maar ik word nergens onzichtbaar van, de vraag komt onherroepelijk:
‘Wat schrijf jij en hoe ver ben je?’
Ik denk aan de dochter die zei: ‘Mam, al ga je vijf dagen wándelen, als je maar geniet!’ Ik hoef dus helemaal niets. Ja, genieten, zover is me duidelijk.
De winterse zon schijnt laag over de zee, een mosselboot passeert. Ik kijk de tafel eens rond en dan weet ik zomaar het antwoord: ‘Ik schrijf over alles wat me verbaast of emotioneert. Al sinds 2005, vastberaden elke maand twee columns, dat zijn 274 stuks. En als jullie niet oppassen gaat de 275ste over jullie!’
En zo is dat.