Zwart-wit

Ik dacht dat we er vanaf waren, discriminatie om een huidskleur. Of je nu geel, wit, zwart, bruin, blank of oranje bent, van mijn part groen, een kleurtje op de wangen is niet gerelateerd aan gedrag. Ik ken veel gekleurde mensen, allemaal kanjers, uitzonderingen daar gelaten. Ik ken veel geweldige witte lieden, ook hier uitzonderingen: neem de Poetins, de Krollen, de Franken G. of de Robert Emmen. Brrrr.
Tja. Zwarte Piet, wie kent hem niet. Hij zit verpakt in het sprookje dat Sinterklaas heet. Sint Nicolaas, begonnen als legende, nu een kinderheld met Piet als een CEO.
Zonder Piet is Sint niets waard, want vergeetachtig als hij is, raakt hij de cadeautjes kwijt en ligt zijn boek nog op zijn nachtkastje in Spanje. Piet beschermt Sint tegen te drieste paarden en hij fluistert de grijsaard namen van zoete kindertjes in het oor. Natuurlijk kun je dat ook heel goed doen met een wit velletje, maar in het volksverhaal is ie nu eenmaal zwart. Traditie.
Peuters en kleuters malen niet om uiterlijk. In de gelovige fase gaan alle sprookjes erin als koek. Er zijn stiefmoeders, heksen, feeën en tovenaars van allerlei slag, goede en kwade. Er zijn grote lieve reuzen en kwaaie. Het gaat om de magie. Dat is, denk ik de kern: grote mensen verkwanselen de magie, met al hun kennis en redeneringen.
Het leven is niet zwart-wit, neem Sneeuwwitje met haar boze stiefmoeder: als alle stiefmoeders het land uit moeten hebben veel kinderen -anno 2013- een probleem.
Ook is Sint Nicolaas een relativeerde heilige. Hij is schutspatroon van dieven en hoeren, van piraten, van slagers en studenten (!), van zeelieden en ongehuwde moeders. Van herbergiers, die mensenvlees ooit in de pekel zetten.
Kortom, Sint denkt niet zwart-wit.
Dus?