Meeuwen

Vijfenzestig zeemeeuwen heb ik uit mooi wit papier geknipt. Prachtige grote exemplaren in een duikvlucht, sommige zwevend met hun wijde vleugels of andere zoekend naar goede wind.
Vijfenzestig keer een snavel, een staart en twee vleugels met precisie langs de lijntjes uit het papier tevoorschijn getoverd. Of ik niets beters te doen heb? Nee.
Want in 2004, waar blijft de tijd zullen we maar zeggen, ging ik op zoek naar een mooie man. Ik wilde de liefste man van de hele wereld. Ik vond hem niet in mijn directe omgeving, niet op mijn werk en niet tijdens recepties. Dan maar via de krochten van het internet.
Vervolgens begon de kermis van vragenlijsten invullen, wensen kenbaar maken ( nou, gewoon, de liefste) en een nickname verzinnen. Want als ergens het aloude adagium geldt, dat ‘voorzichtigheid de moeder van de porseleinkast is’, is het wel op datingsites. Juist, gure onverlaten, zatte smachtenden of idiote heerschappen kunnen zomaar aanbellen. Nee, beter te schuilen achter een naam.
Deze zeemeeuw meldde zich aan en haar vlucht begon. Ergens, niet eens zoveel uur vliegen van elkaar, schrok een aerodynamicus uit zijn gepeins. ‘Wat zullen we daar hebben? Een zeemeeuw? Wie zich zeemeeuw noemt moet wel lef hebben. Magistrale beesten zijn het. Ik begrijp nog steeds niet hoe ze vliegen, wenden, stijgen, dalen en zweven in het avondlicht.’
Hij kwam en overwon, zij had lief en lef. En samen hebben ze het nog steeds, lief en lef: in de duikvluchten, zwevend in een zacht briesje of zoekend naar goede wind.
Daarom plak ik vanmorgen, voor de zon opkomt en als alle meeuwen nog deinen op de golven, vijfenzestig zeemeeuwen op ons raam.
Voor hem, de liefste.

Willie, 17 april 2013