Mea culpa

‘Dag paus emeritus.’
‘Ave Willie.’
‘Hoe gaat het met u?’
‘Het gaat. Ik zoek mijn rode kalfslederen schoenen, die ik in Mexico heb gekregen.’
‘De wat?’
‘Die loafers die zo comfortabel aan mijn heilige voeten zitten.’
‘O.’
‘Gaan uw rode Prada’s dan niet mee naar Castel Candolvo?’
‘Die instappertjes? Welnee. Prada is zo 2012. Ergo, ik neem wel mijn eigen parfum mee. Een weldadige geur van gras en lente, noem het maar vrede. Die neus van een Silvana Casoli heeft het maar weer mooi geflikt. Overigens, geen mens op aarde mag zich verder met deze odeur besprenkelen. Ook niet als God even een dutje doet.’
‘Klinkt dat niet hautain?’
Mea culpa. Nee hoor, ik ben heel alledaags gebleven. Ik draag meestal een gewoon rood baseballpetje met een rand van bont. En die Gucci zonnebril? Ach, in Italië is dat een nationale dracht. Zeg maar voor Jan en alleman. Of, zoals de Belgen zeggen: ‘Voor God en alleman’, dat past meer bij mijn bedrijf.’
‘Uw uitspraken hebben stof doen opwaaien. Hoe kijkt u daar op terug?’
‘Hautain zei je toch net, nietwaar? Nu ja, dat betekent hoog. Daar, hoog in mijn pauselijke zetel heb ik weinig last van die stof.’
‘Paus toch.’
‘Gracia Willie, de Mater Ecclesiae heeft daar haar eigen opvattingen over.’
‘Misschien zijn dat niet de mijne.’
‘Dan zal ik voor je bidden. Amen.’

Na het interview sloft paus emeritus op zijn Mexicaantjes het Sint Pietersplein over, gevolgd door Contessina, zijn kat. Zij gaan richting de nonnen, die hen beiden goed zullen verzorgen. Heel goed. Super goed.

Nu is het wachten op witte rook.
Of rode, van de Prada’s die in het vuur geworpen zijn. Mea culpa Prada.
Of bruine, omdat de condooms ook nog even op de brandstapel moeten. Mea culpa aids.
Of roze, omdat homo’s geen bestaansrecht hebben. Mea maxima culpa homo’s.

Ik ga voor transparante rook.

Willie, 1 maart 2013