Next level

Ik zei nog zo: ‘Geen nieuwe fiets’.
Want de oude blauwe Koga doet het als een jong veulen. Geen regen is hem teveel, geen storm te sterk. Vrolijk van aard brengt hij mij overal. Onvermoeibaar, tientallen kilometers op een dag, zonder ongemakken. Nou ja, de ketting mist wat tandjes en de versnelling slaat af en toe over, maar daarvoor heb ik een oplossing. De fietsenmaker in mijn stad. Een mannetje in zo’n ouderwetse werkplaats, waar aan de muur een stuk spaanplaat hangt met daarop alle sleutels en draaiers die je maar kunt bedenken. Keurig op volgorde, als je ze weghaalt zie je de getekende contouren. ‘s Avonds, bij het opruimen, allemaal weer aan de juiste spijker. Kijk, mijn fiets vertrouw ik aan zo’n werkplaats toe.
Het is namelijk niet zomaar een fiets. Ik kocht hem met geld uit de erfenis van mijn moeder. Mooi besteed geld, want mijn moeder en haar fiets waren ook vaak samen.
De nieuwe fiets was een ode aan ma.
Ok, na vijftien jaar begint de fiets kuren te vertonen: op naar de rijwielhersteller, die ondanks zijn degelijke reparties nu ‘Go Bike’ heet.
‘Komt in orde. Ik zie het al. Nieuwe ketting, nieuwe krenks’.
‘Is goed, wat gaat dat kosten?’
‘Eurootje of honderd.’
Ik stem er mee in, het duurt een week. De fiets is uit de vorige eeuw, uit de negentiger jaren. Er moet diep en ver gezocht worden in magazijnen of er nog passende onderdelen zijn.
Gelukt. Ik haal mijn Koga op, trots als een pauw ga ik weer langs Neerlands akkers en rivieren.
‘Zie je wel, mam, hoe zuinig ik ben?’

Op een avond ben ik minder zuinig. Ik kom laat thuis, zet mijn trouwe rosje niet in de schuur, gewoon dom voor het huis. Op slot, dat wel.
In die nacht is hij is ontvreemd, samen met de rode fietstassen.
Ik mis hem, we waren zo lang samen, we ‘deden’ Frankrijk en de dagelijkse tochten naar het werk. Tassen vol met melk en yoghurt voor kroost met hun kroost heeft ie voor mij gedragen. Cadeautjes voor Jan en Alleman, een borrel voor de liefste vervoerd.
Mijn Koga is dus gestolen. Deftig gezegd: ‘Iemand het zijne ontnemen ten einde het zichzelf toe te eigenen. Stelen is het arglistig wegnemen wat aan een ander behoort.’ Arglistig? Ja, arglistig. Een prachtig woord, maar mijn fiets komt er niet mee terug. Nu hoop ik maar, er iemand goed voor hem zorgt. Er gelukkig mee is. Net al ik was, al die jaren. Grrrggghhh.
Voor mijn verjaardag? Een ‘next level’ bike!

Willie,
21 oktober 2012