Advent

Net zoals de kerstboom, kwam vroeger de adventskrans met de vier kaarsen, bij ons pas in huis rond de jaren zestig, nadat de plaatselijke dienaar van God deze attributen in zijn kerk een plekje had gegeven.
Daarvoor hadden wij thuis slechts een ‘stalletje’: Jozef en Marie van gebakken klei, met drie herders en vele schaapkens. De hele santekraam stond met Kerstmis op een prominente plek in de woonkamer met twee kaarsjes in een rood houdertje. Hoewel ik droomde van een krans en boom, was dat voor mijn katholieke moeder een brug te ver.
‘Bomen en kransen zijn van de heidenen’, was haar stellige overtuiging. Totdat onverwacht de pastoor, met behulp van zijn jonge kapelaans, op een hoge trap klom. Hij versierde de dorpskerk met kransen en bomen. Waar onze geestelijken ineens deze vernieuwingsdrift vandaan haalden, is mij nog steeds een raadsel. Was paus Johannes de 23ste debet aan de vermenselijking van de kerk? Het schijnt.
Het zal ook wel zo zijn dat er meer geld voor luxe kwam. Brood gekocht, beleg in voorraad, aardappels in de pet, groente in de weck. Tuien gebreid en alle rekeningen betaald. Dan is er ruimte voor luxe licht: de kaars. Het peertje uit, de kaars aan. Vooruitgang en luxe spelen kiekeboe.
In elk geval, ik was zo blij wanneer ik ‘s avonds op mijn fietsje in het donker over de dijk naar huis kwam, en de gloed van kaarsen door het raam zag schijnen.
Ook nu staat er een krans op onze tafel. Een mooie grote. Ach, ik doe niet zo aan adventus, ik ben al waar ik wezen wil, maar wel aan de sfeer die het oproept.
Rest de komst van de boom. Pas na 5 december.
Willie, 28 november 2011