‘Ik ga even achter de computer, want ik moet nog een stukje schrijven.’ Manlief ruimt de tafel af en glimlacht mij vriendelijk toe. Overigens, dat moeten heb ik mezelf opgelgd, om eens te ondervinden hoe het voelt om elke dag een stukje te produceren. Een maand lang.
Veel werk, het kost vooral tijd. Weliswaar vond, las, zag en hoorde ik per etmaal onderwerpen genoeg, zinnige of onzinnige, maar het geniep zit in teveel van het geode. Teveel gedachten, teveel woorden, teveel weetjes, teveel achtergronden. Dan begint het grote werk, schrappen en nog eens schrappen totdat de essentie overblijft. De juiste woorden op de juiste plek. Zoeken naar de clou, zodat er een grinnik of een herkenning ontstaat bij de lezer.
Tussen mijn gevulde dagen door is het me toch gelukt. Nog vier dagen te gaan, dan ga ik het weer wat anders verzinnen. Vast wel.
Voor elke dag een verhaaltje in november geldt: ‘Hoera ik kan het’, en ‘Hoera ik heb er een goed gevoel aan overgehouden’.
Het schrijven ging allengs makkelijker, ervaring nummer een.
De tweede ervaring was van evenveel waarde, op elke hoek van de straat leek een nieuw verhaal te liggen.
Als derde winstpunt is er de trots: tussen alle bedrijven door enkele uren vrij maken om te schrijven kan ik dus ook.
Wie weet wat er nog van komt.
Willie, 26 november 2011