Missing Rick

Was ik maar langer, groter en dikker…dan vulde ik het lege huis nog een beetje.
Was ik maar niet zo verknocht aan die grote lieve man, die nu ver weg in Amerika zijn vliegtuigjes laat vliegen…dan miste ik zijn aanwezigheid niet zo.
Waarachtig, eigenlijk weet ik niet eens hoeveel kubieke meters ons huis groot is, maar deze weken in elk geval: te veel. In mijn fantasie pas ik wel miljoen keer in Keizerstraat 57, wanneer ik ’s avonds opgerold in bed lig. Alleen.
De grote lange eetkeuken is zo heel erg leeg. De tuin laat zijn blaadjes vallen.
De woonkamer mist de technicus die de weg vindt in alle knoppen, draadjes, bedieningen, programma’s, cd’s, subwoovers en wat al niet meer.
Het kantoor hult zich in zwijgen. Restanten van een – toch nog overhaast vertrek- vertellen hun verhaal van mijn lief.
Het balkon weet van geen wijken en heeft nog een nieuwe herfstroos in petto: weerspiegeling van onuitwisbare momenten.
Op de tweede verdieping ligt ijzervijzel en een houtkrul. De werkkamer is achtergelaten zoals ik liefheb: onvoorwaardelijk.
De logeer, annex kinderkamer, klinkt hol. Plots, door een goede geest geleid is daar vanavond de telefoon: “Oma, morgen kom ik bij je slapen.” In een adem verneem ik dat kleinkind ook opa Rick wil spreken, tja, dat is nog even wachten!
Helemaal alleen in mijn eigen kubieke metertje lig ik, vroeg in de nacht, dus opgerold in ons bed. Ik luister naar de geluiden van het huis, de klokken en de Goudse klanken. Anders zo vrolijk, nu slechts vertrouwd.
Mighty impressed, snotverdorie onder de indruk, redelijke schrikdip. Ik ben het of ik onderga het, nu ik een aantal weken alleen leef zonder mijn reus!

Willie
13 september 2007

This entry was posted in Geen categorie. Bookmark the permalink.

Comments are closed.