De laatste feestgangers van de koningennach hebben er geen weet van.
Hun oren overvol en horendol van de oranjedisco, de dorst gelest met oranjebitter, bier of rose, honger gestild met de laatste shoarma die nog te krijgen was.
De eerste koninginnedagvierders hebben er geen weet van.
In het ochtendgloren hebben zij hun plaats begrensd, met een kleedje, een tafel of een originele marktkraam. Want vandaag moet er verkocht worden. Allerhande waar: oude stofzuigers, Elvis op”riel veniel”, jurken van oma- de slimme handerlaar ziet er vintage in-, een hooggebergte aan speelgoed, soms nauwelijks naar om gekeken. Kramen met knuffels die de troosttoets niet konden doorstaan.
De vroege verkopers en late zwierders weten niet wat wij wel weten: een heel mooi meisje is geboren, in dezelfde ochtendzon.
Lilian.
Haar zachte huidje ruikt onmiskenbaar naar babytje, haar oogjes gitten na een paar uur al monter de wereld in. Haar wangetjes zijn vol van formaat en snel herken ik een kuiltje, haar koppetje heeft een zwarte gloed. Haar mondje, net onder haar wipneusje heeft twee maten. Piepklein als ze tevreden is. Maat xxl wanneer haar mama niet optijd is voor melk en boer, haar papa niet lang genoeg rond wandelt met z’n kleine aanwinst op zijn grote schouder.
Haar wiegje, eerder bewoond door neven en nichten, heeft een fris broderietje en is opgemaakt met lakentjes die ik herken uit vergeelde fotoalbums. Nu nog mag zij slapen naast het grote bed, ras zal zij verhuizen naar haar eigen plek, voorheen keuken, nu babyhoek.
Alhoewel zij net van verblijfplaats is verwisseld, de gang van buik naar wieg, ze ziet er uitgerust en vergenoegd uit. Niet petieterig, eerder groots en volgroeid.
Op koninginnedag worden geboren, voortaan vlag ik voor MIJN queen!
Willie.
14 mei 20007