Sprakeloos

Donderdagvond 22 december. Zeven uur. In en om het klaslokaal is het een drukte van belang. Cursisten lopen in en uit, grote tassen en plastic zakken komen door de deur. Geen Dirk van den Broek tassen, deze groep allochtonen heeft andere prioriteiten. Ik lees: “Fly and Buy”, “Museon” of “Boekhandel Haasbeek”. Plastic tassen als een uithangbord van de handel en wandel van een mens. Goed. Terug naar de drukte van belang. Ongeveer twee maanden geleden was er de opdracht: zoek en onderzoek een politieke partij en geef op de 22ste een presentatie. Geen geringe opgave voor buitenlanders voor wie het politieke stelsel in Nederland een ongrijpbare massa is. Aan de slag, taalbarriere overwinnen en prioriteiten stellen. Een partij kiezen (“wat hebben jullie veel partijen”), contacten leggen, informatie inwinnen en de relevantie voor het voetlicht brengen. Samenwerken is het parool: de Pool met de Angolees, de Israëliet met de Rus. De Afgaan met de Soedanees, de Argentijn met de Irakees. Democratische regels ontdekken, niet alleen in de samenwerking onderling, maar ook in het Nederlandse stelsel.
En we boffen: het is verkiezingstijd, daarnaast staan kranten bol van de emotionele verwikkelingen rond mevrouw Verdonk, woorden als “draaikonterij” en “VOC-mentaliteit” kunnen worden bijgeschreven in het woordenboek van deze inburgeringscursus. Dat generaal Pardon geen meneer is maar een heuse politieke term, is voor velen een openbaring. Tja.
Even na zevenen is het eerste optreden van Groen Links. Een Poolse dame, twee Argentijnen, een Chinese en een vluchtelinge uit Irak hebben zich gehuld in groene gewaden. Hun wangen zijn weliswaar rood van opwinding, maar de partijkleur heeft toch de overhand. In hun catwalk verpersoonlijken zij de grollen en de grimmen van de huidige regering. “Het onderwijs” loopt schlemielig rond en krijgt een injectie. “De huizenbezitter” strooit met euros, “een vogel” is vleugellam. ‘Een kind” speelt met een mondmasker op. “Een hart” bloedt, vanwege het -bloedkaseffect-. De r blijft een onoverkomelijke letter voor Chi-Jang, maar ik vind het een fenomenale uitdrukking. Bloedkaseffect. De groenlinkse prominent, uitgenodigd door de groep, is verbijsterd. Had Femke Halsema maar van deze avond geweten, zij was zeker gekomen. Goh.
The winner takes it all, niet voor de twee mannen die de SP in hun portefeuille hebben. Met veel Marokkaans bravour en opgeleukt door vlugge strepen en halen van onze jonge flamboyante architect uit Latijns Amerika trachten zij hun geringe inzet te verhullen. Marijnissen kijkt vanaf de vlug uitgescheurde krantenfoto berustend toe: in zijn klasje zouden zij nog enkele sessies te gaan hebben!
Onze grootste partij heeft het professioneel aangepakt: een powerpoint presentatie over Jan Peter en zijn volgelingen. Jammer dat tijdens deze avond discussie verboden is!
En dan komt Mochmed. Een stille, bescheiden jongeman. Trouw tot in het bot, ijverig als geen ander. Onze taal is een struikelblok maar hij gaat door. Onverdroten, met een glimlach om zijn lippen. Mochmed koos de VVD. Kreeg daarbij vanzelfsprekend Mevrouw Verdonk met haar Generaal Pardon. Nou wil het toeval dat Mochmed een van de 26.000 uitgeprocedeerden is. Geen vergunning, wel werk. Geen sociale voorzieningen, wel vrouw en kind. Geen toekomst, wel al acht jaar in Nederland. Geen rust hier, geen veiligheid daar. Ik kan hem bijna niet verstaan, zijn uitspraak verraadt niet dat hij al drie jaar lessen volgt, maar dat is vanavond niet de echte reden van zijn onverstaanbaarheid. Hij is emotioneel. Hij heeft namelijk weer hoop. De mevrouw is terzijde geschoven en generaal Pardon staat op de stoep. Wij vallen allemaal stil.
De aandachtsboog lijkt te verslappen: nog twee partijen te gaan. Met D’66 is het niet echt aannemelijk dat het elan weer terugkomt in m’n groep. En dat gebeurt ook niet. Niet iedereen is in de wieg gelegd om in een vreemd land een presentaties op te voeren. De niet tot de verbeelding sprekende partij draagt ongemerkt ook zo de steentjes bij.
Rouvoet wordt de gevierde uitsmijter. Gedreven op de overwinningsroes en met zijn aansprekende ideologieën voor veel van mijn cursisten, links en behoudend, zet het “Christen Unie Viertal” een optreden neer van heb ik jou daar. Zij hebben alle vier geen mannetjesmakers of voorlichters nodig.
Na de pauze vieren we kerstfeest, met ‘siekutpessents’, goed uitgesproken zijn dit “secret presents”, wij noemen dit lootjes trekken. In glitter en glans gaan cadeaus van werelddeel naar werelddeel, al snel vergezeld van muziek. Op de warme klanken uit Afrika en Zuid-Amerika sluiten wij dit trimester af.
Ik ben sprakeloos…

Willie, 27 december 2006
( nog steeds sprakeloos)

This entry was posted in werk. Bookmark the permalink.

Comments are closed.