Zeven volle dagen telt mijn vakantie. Zeven dagen met een overvolle zee aan vrije tijd in het vooruitzicht. De tijd van het jaar met gekleurde bladeren en mistige morgens zijn aan mij goed besteed. Ik beleef herfst als een verwachtingsvol tij. Terwijl de dag eerder stopt en de avond steeds vroeger op kunstlicht vraagt ben ik gelukkiger dan ooit. De druk van de lente: – er komt nog een lange warme zomer, met vele uren waarin iets gedaan kan worden- is er niet. In de herfst nestel ik me in, in mijn gedachten, in mijn vertrouwde omgeving. De winterse warmte straalt reeds vooruit, de gloed is al op mijn wangen te lezen. Terwijl ik weet dat Sinterklaas en Kerst nog aan een verre einder vertoeven, geniet ik bij voorbaat en stiekem van de naderende festiviteiten.
Goed. Terug naar de herfstvakantie. Die zeven vrije dagen. De plannen logen er niet om. Helpen verhuizen bij een vriendin. In elk geval haar tuin reorganiseren. De oude doorgeschoten rozenstruiken eruit, de afzichtelijke schutting tegen de vlakte en een arsenaal aan lavendel en bessenhulst nog poten voor de vorst invalt. Misschien ook hier en daar nog een tulpenbol poten of kuiltje met crocussen organiseren. Ik had er zin in.
Ook een dag op stap naar Amsterdam. Een antieke traditie met een vriendin. Wij deelden onze kostschooljaren in de Jordaan. Deze blauwdruk wordt elk jaar opnieuw opgepoetst, we doen praten en we doen slenteren en koffie drinken. Niets en alles. Ik had er zin in.
Een broer is ziek. Een gemene, niet mis te verstane kanker heeft zijn lijf in beslag genomen. “Ik kom hoor!” Meer kan ik niet bieden. Wel hem bezoeken met al mijn vraagtekens en onhandigheden. Ik ging ervoor.
Een ochtend appeltaart eten en bijpraten met een oude kameraad, omdat we veel te vertellen hebben. Onze levens zijn kenmerkend geweest door keuzen en lef. Ik had er zin in.
De laatste vrije dag is voor man en mij, thuis. In en om huis moet zo hier en daar nog een lik verf of een schroef voor een kleinkinderenkapstokje. We hadden er zin in.
Zeven vrije dagen. Bijkans niets is van de plannen terecht gekomen. Soms regende het te hard, soms kwam de trein niet en soms was de afspraak niet in de agenda terecht gekomen. Soms werd er gekozen voor de rust en altijd weer was ik blij met de onverwachte vrijevakantie uren. Beschaamd beseffend dat voor mij deze vakantie vooral bedoeld is voor rust en regelmaat.
Maar vandaag komen de plannen wel uit: lief en ik knutselen de dag door. De snoeischaar hangt nu keurig in het gelid naast de hark, de buggy stoeit niet langer met de keukentrap en elk verfpotje heeft op de plank de kleurige plek die het toekomt. We steggelen wat over de hoogte en de plaats van een wandkleed, maar na een wandeling in de avondzon, door het met bladeren bestrooide Gouda, lossen we dat probleem even adequaat als pragmatisch op. Het blijkt dat we, triviaal genoeg, honger hebben. We kopen en versmullen een patatje-in-puntzak, dan kijken we thuis gewoon waar schroeven en pluggen het meeste houvast bieden. Wandkleed hangt en we toasten op een geslaagde dag. En ik proost op een ingetogen vakantieweek.
Willie, 27 oktober 2006