Trouwbeurs

Deze druilerige zondagmiddag staat in onze agenda’s. Dochter en ik, hoe voorspelbaar kan het leven zijn, op stap naar de trouwbeurs. De man in kwestie, ook een niet onbelangrijke deelnemer aan De Grote Dag mag niet mee. Misschien vindt hij het ook wel net zo rustig om thuis te blijven en zich te wijden aan zijn geliefde bezigheden: sporten, de krant lezen of in geval van vermoeidheid na de afgelopen week ‘keep-on-tukking’.
Een beetje beschroomd betreden wij vanmiddag de grote zaal van hotel Toor. Voor vier euro per persoon mogen wij ons enkele uren in de weelde en de romantiek van eeuwige trouw, kapitale jurken, glanzende ringen en gekuntselde boeketten wanen. Vergeet even niet de hoog opgestapelde bruidstaarten, de afscheidsgadgets in de vorm van beertjes en botermesjes, de zijden stropdassen voor de “gom”.
Wij hebben vandaag niet de ambitie om op alle vragen omtrent de trouwerij een antwoord te vinden. In tegendeel zelfs, wij vinden het gewoon gezellig om alvast eens in de sfeer van het feest te duiken.
Daarnaast valt er ook veel te regelen: welke jurk en welk pak. Welke haren en hoe, welke make-up. Welke suite en welk vooertuig. Welke kaarten naar wie en welke lokatie.
Moeders van bruiden hebben niet zo veel vragen die beginnen met ‘welke’, ik heb meer trots dan vragen! Dat is de meevaller van moeder zijn van een dochter die gelukkig is, mooi is en lief is.
Ik kijk verbluft toe hoe de bruid-in-spe de standhouders tegemoet treedt, met een zelfbewustzijn waar ik na 58 levensjaren nog naar snak. We botsen eerst tegen veel beertjes en zoete engeltjes op. Aan Sofie en Steven zal deze stand niet veel verdienen, waar zij gelijk in hebben. De stropdassen wandelen we glimlachend voorbij. Komt vast wel goed, de kledij van de bruidegom is in eerste instantie vandaag niet onze prioriteit. ( Sorry, Steven…)
De bruidstaartenstand. Tja. Die lekkernij ziet er hier wat somber uit. Veel verdiepingen, dat wel. Veel marsepeinen roosjes, veel suikerromantiek van een onbestemde grijze kleur. Zou zo’n taart niet mooier en lekkerder gemaakt kunnen worden door de schoonzus? Wie weet.
De japonnen. Nog meer onvervalste romantiek. Glitteren, strikjes, organza, papilletjes, verbluffende frontjes en rijke tulen scharkeringen. Of de gelukkigste dag in het leven van Sofie daarin verstopt gaat worden? Dacht het niet. Wat het wel wordt, de tijd zal het leren. De bruid sjoemelt niet met haar smaak, een van de indrukwekkendste facetten van haar karakter.
“Mam, ik ga nu mijn haar laten doen”. Daar zit ze dan. Mijn Sofie, mijn dochter. Met haar lange blonde krullen, statig op de kappersstoel. De kapster heeft het begrepen: geen meisje van de poespas. Straigt, recht door zee en natuurlijk van aard. Ik vlij me naast haar op een rode fluwelen stoel en wil het naar elke bezoeker uitschreeuwen: Kijk toch eens, zien jullie haar wel?
Feiten verander je niet: ze is gezien! De fotograaf heeft haar gekiekt en morgen zal zij prijken in de plaatselijke krant. De aanstaande bruid op zoek tijdens de touwbeurs naar ideeen en de nog onvervulde dromen.

Willie
5 februari 2006

This entry was posted in Kinderen. Bookmark the permalink.

Comments are closed.