Moeder en ‘Het Komt Zoals Het Komt’.
Sinds enkele maanden ben ik weer in het bezit van een moeder, een schoonmoeder wel te verstaan.
De eerste ontmoeting met ma vond plaats in de laatste maand van het jaar, bijna op de laatste dag. Het was Kerstmis, wij zouden op vakantie. Die vakantie was best gedurfde onderneming, gezien het feit dat wij elkaar ‘al’ bijna twee maanden kenden. Maar goed.
Op afstand, in het verre Nijmegen had ma vernomen van de stappen die haar zoon zette, richting zoen en geborgenheid. In het begin, als ma aan de telefoon navraag deed naar mijn aanwezigheid, kwam er een lichtwazig antwoord. Maar allengs, vaak tijdens het zondagavond eten ging de telefoon, werd mijn aanwezigheid duidelijk en helder. Er was geen ontwijken meer aan, na onze eerste geheime weken volgden ruiterlijke bekentenissen!
Een partner neemt familie mee. Hoe dan ook. Grote families of kleine families. Deftige families of doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-genoeg families. Families met decorum of families met structuren. Families met een waslijst aan uitvindingen of families met boekenkasten.
In elk geval: familie. Moeder is de oudste van mijn nieuwe familie en vooral: “ma”, nieuwsgierig in de oorspronkelijke zin van het woord en belangstellend naar het nieuwe fenomeen “Willie”. Daarom kon een vroeg bezoek niet uitblijven. Op eerste kerstdag schoof ik veilig achter mijn lief behoedzaam haar woonkamer binnen. Gewapend met een boeket fleurige winterblommen durfde ik wel.
“Daag, mevrouw. Ik ben Willie.” “Ja, kind, Rick heeft me van je verteld. Ga zitten”.
“Ach Rick, schuif je stoel eens wat bij, dan kan ik je beter verstaan.” Zo was het en zo ging het. De man op wie ik verliefd was geworden schoof zijn stoel iets dichterbij, ik mocht gaan en blijven zitten. Aan gespreksstof geen gebrek. Wat een moeder!
Binnen een kwartier tijd was de politiek langs geweest, hadden wij het omroepbestel herzien, beleefden we een tweede beeldenstorm, was de EU samen met het koningshuis in een ander daglicht geplaatst.Wij wisten ook van de diepzeevissen en jachtige luipaarden die via de tv in de kamer van ma kamer zwemmen of galopperen. Vergeet ook niet de quizzen van tien voor taal of twee voor twaalf. Wie dom was en wie intelligent was.
Een geweldige carrousel van heden en verleden trok aan ons voorbij. Zo spraken wij over Bush en kornuiten, zo luisterde ik naar de strapatsen van Carel en Rick in hun jeugd.
Een klein rookgordijn, veroorzaakt door de halve sjekkies van ma, was gevoelsmatig slechts figuurlijk aanwezig.
“Een nipje sherry?” “Waarom ook niet”, dacht ik bij mezelf. En zo kwam het dat ik op deze kerstdag mij laafde aan de sherry, maar ook aan de oprechte belangstelling. Over kinderen en werk, over kleding en onze spoedige vakantie.
Nu, vier maanden later, is ma – bijna stante pede- omgetoverd door lichamelijke ongemakken, in een zieke dame. Zeker, een dame met wie ieder ruimschoots rekening moet houden, ( waar zij gelijk in heeft) maar bij wie de dagen en nachten doorgebracht zullen gaan worden in andermans bed en kamer.
Zoals ik haar in deze korte tijd heb leren kennen, zal zij ook zeker deze onverwachte wending in haar leven met een soort morele superioriteit aanvaarden en tot een goed einde brengen. Wat de toekomst ook brenge moge.
Gesteund door kinderen en kaarten, met de nipjes en de sigaretjes, met de TV en de bezoeken, wil ik en hoop ik dat ma nog lang kan zeggen: “Ja kind, Rick heeft me van je verteld. Ga zitten.”
Het is januari 2006, de eerste maand van het jaar, bijna op de laatste dag. Vorig jaar in de vroege zomer is ma overleden. Op haar manier, sophisticated en waardig, omringd door de niet aflatende zorg van haar kinderen. Ik had het voorrecht dicht bij te zijn.
In de korte tijd van haar kennen en ontmoeten is mij haar levenshouding bij gebleven, in woorden uitgerukt: “Het komt zoals het komt”.
Vijf woorden van onschatbare waarde, in alle wensen en willen, in alle plannen en dromen die Rick en ik nu hebben: van huizen kopen en beslissingen nemen!
Willie,
25 april 2005
25 januari 2006