“Oma, jij bent enig.” (Wauh!)
Maar even later: Papa is twee-ig en ik ben drie-ig”.
Nog even oefenen in de wereld van de taal en ook dit kleinkind weet van de rangtelwoorden: eerste, tweede en derde als we een rijtje maken om treintje te rijden.
“Wanneer ik de expertise doe en jij de output kan Elien de input doen, dat moet peanuts zijn.”
De intercity raast door het Groene Hart en verblikt of verbloost niet meer van deze codetaal van de young urbans.
“Ik schenk het liefst tijd weg.”
Gehoord op een vraag wat je het liefst weggeeft.
“Ik heb geen passie, ik vind alles goed.”
Hum en tja. Zo kun je ook leven.
“Op mijn kleinkinderen passen ga ik nooit doen. Ik wil nu vrijheid en genieten van mijn leven”.
Schrijfster dezes heeft een andere opvatting. Genieten is los van meningen. Genieten is doen waarvan je geniet. Zo simpel.
“Zullen we afspreken?”
“Kijken of ik nog een gaatje kan vinden.”
“Goedemiddag mevrouw, meneer van de NS. Wilt u me straks helpen om in de trein te komen met de kinderwagen en de kleine kleuter?”
“Nee, dat gaat niet. Ik mag niet volgens de voorschriften, mijn collega kan het niet”.
“Oma, waarom rimpel je zo?”
“Is toch zonde van je geld om met vervroegd pensioen te gaan.”
Gebrek aan lef, durf of gewoon jaloers?
– het is eindelijk mooi weer, het zonnetje doet zijn best, op een Amsterdams terras vloeit rosé en bier rijkelijk-
“Gosjh, ik heb het aannemelijk hot, heb jij een smeersel?”
“Als vogels dood gaan, vallen ze dan gewoon uit de lucht en misschien wel op je hoofd?”
Zou kunnen, beaamt de oma.
“Ik geef niets om bezit”.
Betoogt vol verve, een goed geconserveerde dame behangen met parels en pronkstukken.
“Wij hebben vijf uur geoefend op het maken van een buiging”.
Kandidaat violistenconcours.
“Het klotste over de plinten”.
Sprak een politicus in het lijsttrekkersdebat over de voorbije, ruime economische groei.
“Mevrouw, u kijkt zo lief’.
Zonder commentaar….
Willie, 27 mei 2010