Muisjesstil

Vandaag is de oma nogal stilletjes.
Zij heeft zich te druk gemaakt, en een virus ligt ras, genieperig een kans afwachtend, op de loer. “Pas op de plaats” lukt slechts met het laten verstommen van haar stem. Ze weet dat al jaren. En toch, elke keer, trapt ze er weer in: zorgen in het hoofd, na verloop verloop van tijd wordt het vanzelf muisjesstil. Haar docententaak moet zij dan opgeven, maar oppassen voor een paar uurtjes moet kunnen, want de twee kleine oppasvrouwtjes zijn van het makkelijke soort.
Baby’tje Feline slaapt en lacht en eet en lacht en keuvelt en lacht. Zonder mijn stemgeluid kraait ze toch wel, zij grijnst al wanneer ik haar vriendelijk toeknik. Zij eet als een dijker en drinkt als een ketellapper. Geprakte pompoen uit een potje en melk uit een flesje. Tevreden droomt zij, tevreden is zij wakker.
Peuter Hannah is van een ander kaliber. Haar wereld is groter en bovendien vertolkt in zinnetjes, uitroepen en vragen.
“Oma trein?”
Ik knik ja, ze kijkt naar mij, mijn stem wil niet. Nogmaals:
“Oma trein?”
Weer knik ik, ik wijs op mijn keel.
Hannah houdt vol, zij verloochent haar standvastige karakter ook deze morgen niet:
“Oma trein?”
Ik schuur wat met mijn stembanden en fluister:
’Ja, Hannah. Ik ben met de trein gekomen.”
Nu is ze gerust en gaat verder in haar speelwereld. Zoals elke peuter benoemt zij alles wat zij onderneemt.
‘Hannah paakt popje thee, oma…”
“Kkggggl” antwoordt de oma met een knikje, in de hoop dat dit antwoord voldoende bevestigend is.
Nee dus. Met klemtoon op elke lettergreep:
“Hannah paakt popje thee, oma!!”
“Ja hoor, meidje!” het komt van diep.
Nog is Hannah niet gelukkig, zij blijft onverbiddelijk volhouden dat zij een ‘popje thee paakt’.
De oma weet wat haar te doen staat: van de weeromstuit zet zij alles op alles, zet de schurende gorgel even buitenspel en geeft het antwoord dat Hannah verwacht:
“Ja, Hannah maakt een kopje thee.”
Zichtbaar voldaan pakt de peuter haar imitatiespel weer op. Spiegelend herhaalt zij die moeilijke woorden:
‘Ja, Hannah maakt kopje thee.”
Wanneer haar mama in de vroege nanoen huiswaarts keert is de oma onder de indruk. Zo werkt het dus: net zo lang herhalen tot papa, mama, oma of juf de voorzichtige probeersels van Hannah in ‘ABN’ herhalen. Dan is zij gerust, dan weet zij wat zij in haar hersentjes moet opslaan.
Muisjesstil, terug in de trein, slik ik een extra dropje en hoop dat thuis een popje thee gepaakt is.

Willie,
2 mei 2010

This entry was posted in Kleinkinderen. Bookmark the permalink.

Comments are closed.