Drie turven hoog en speelt met een pop. Noem het geen spelen, het is voor haar een serieuze zaak. Haar poppenkind heeft knipperoogjes en een zacht lijfje. De armen en benen zijn van varkentjes-roze plastic, die flapperen bij elke beweging. Aan de voeten van pop zijn duidelijk tenen te tellen. Een mooie educatieve bijkomstigheid voor alle opa’s en oma’s anno 2009, want zij zijn zich uitermate bewust van de ontwikkelingen van hun kleinkinderen en doen er graag een schepje bovenop. Zij tellen bijkans al van een tot tien boven het wiegje en zingen het alfabet reeds tijdens het nuttigen van het eerste fruithapje. Goed. Terug naar de pop, waarvan de handjes groot genoeg zijn om een oud familieversje te praktiseren: “Aardappeltje schillen, aardappeltjes schillen…pit eruit!” Terwijl ik Hannahs geopende knuistje met mijn wijsvinger beroer, giechelt ze het uit. Ze wacht vol verwachting op de pit die eruit moet, dat is pas spannend. Tussen duim en wijsvinger pak ik haar zachte velletje in de palm van haar handje, haar azuurblauwe ogen schitteren. We herhalen en herhalen. Er zijn al wat kilo’s aardappels geschild bij Hannah en oma!
Dan gaat zij doen wij alle peuters doen: na-apen. Zij imiteert haar papa en mama. Als onder een vergrootglas zie ik de gebaren en de rituelen die haar ouders uitvoeren wanneer zij hun dochtertje naar bed brengen. Popje krijgt een dekentje. Een? Nee hoor, twee. Allicht. De poppenmoeder slaapt zelf ook niet onder een wolletje. Een knuffel tegen de schouder aan, arm eromheen. Duim in de mond. Liedje van de schaap en de slaap. Hannah speelt haar rol met verve. Tientallen keren gaat pop naar bed, een kratje van de grootgrutter bewijst hier goede dienst. Evenveel keren wordt pop zorgvuldig toegedekt met een gestippelde theedoek, een echt dekentje en lakentje komt nog wel eens.
Dan ineens is het op, over en uit. Zij ziet in de wasmand het overhemd van haar vader, zo vlug als haar kleine pootjes haar dragen kunnen gaat ze haar buit veroveren. Ze sleept de keurige en kleurige Armani mee naar de bank en kruipt tegen me aan. Duim in de mond, papa’s shirt onder haar kin geklemd, oogjes bijna toe. Ik dodijn haar in slaap.
Gelukkig slaapt poppenkind ook.
Willie
15 maart 2009