Heel ver weg woont hij, mijn jongste zoon. Zijn paspoort is in het frans ingevuld, zo ook zijn rijbewijs en verzekeringsformulieren. In zijn alledaagse taal bedient hij zich ook van “je suis” en “tu es”, in zijn krant is Sarkozy de president.
In zijn omgeving steken bergtoppen robuust uit boven de schoorstenen, de bakkers bakken de beste stokbroden en de plaatselijke markt heeft handgemaakte kaasjes of valappeltjes. In de winter sluit hij de luiken rond vier uur, de gure wind blaast, de temperatuur zakt jaloersmakend. Zijn voorraad houtblokken omvat bijna een half bos, zelf gezaagd en gekliefd. Door de grote kachel is het aangenaam vertoeven in de woonkamer. Zijn hond heeft een klein beetje de look van Bobby, de hond van Kuifje. Maar wel is Scratch, le chien, zwarter en groter. Waar Rogier is, is Scratch, achter de computer aan zijn voeten, op de achterbank in de auto, “au pied” bij een zebrapad, in de sneeuw bij een afdaling. Achter de eettafel na het toetje: gehoorzaamheid wordt beloond met een restantje yaourt.
Heel ver weg, woont zij. Mijn aanstaande franse schoondochter. Zij groeide op in een wereld van bloemen en fruit, bergen, watervallen, sneeuw en waar elke franc twee moest worden omgedraaid. Zij wandelde kilometers naar haar schooltje, zij skiede als peuter al de vouwen uit haar broek en de sterren van de hemel. Zij hielp haar moeder in de moestuin. Kilo’s frambozen zijn door haar handen gegaan. Zij leerde jam koken, groenten inmaken en dieren slachten. Zij leerde als geen ander zelfstandig te overleven in een omgeving waar de natuur haar eigen regels offreert.
Samen wonen zij ver weg, waar vier maanden per jaar de wereld wit is. Waar in november de sneeuw uit de lucht gekeken wordt en waar in maart men nog met enthousiasme een nieuwe “dump” aankondigt.
Hun leven is samengekomen in de sneeuw, nu vijf jaar geleden. Vrolijk op een piste, een zondagmiddag, jong en alleen! De zon deed de rest. De passie voor het “faire du ski” complementeerde de eerste kus. Als ik bij hen ben, dan observeer ik die twee: de lange blonde Hollandse jongen en het fragiele meisje uit Frankrijk. Ze komen uit twee andere leefwerelden, uit twee andere klimaten. Ik zie hun verschillen, soms hun andere benadering van problemen. Maar bovenal zie ik hun overeenkomsten: trouw en passie. Zij weten saam van hun relatie een kunstwerk te maken. Op hun trouwkaart lees ik: “Is dat dichter zijn bij al dat verre de reden dat we samen zijn?” *)
13 juni trouwen zij, Sandra en Rogier. Ik tel de dagen, in mijn hoofd versier ik alle bergen. Hoge toppen ga ik vol hangen met gekleurde slingers, dalen ga ik vullen met champagne van de allerbeste soort. Rozen ga ik bestellen en mijn allermooiste jurk uit de mottenballen halen.
Ik tel de dagen…
Willie,
14 maart 2009
*)
Ben je op een berg
Dichterbij de sterren
Vang je op een berg
Meer licht van de maan
En is dat dichter zijn
Bij al het verre
De reden dat wij samen zijn
Op de bergtop staan?
Dolf Jansen