Lege agenda

Het is me wat. ‘Tweeduizendnegen’ alweer. Een lege, nog ietwat bedeesde agenda ligt op mijn bureau. Filosofisch ingericht, onbeperkt houdbaar dus. Met verwachtingsvolle blaadjes die hopen op een vrolijke krabbel, een noodzakelijke afspraak bij de kapper of bij de tandarts, een legendarische quote, een avontuurlijk vluchtnummer, een zinnige zin, een belangrijk telefoonnummer, een tijdstip voor een zonnige vergadering, een uitnodiging voor een appetijtelijk etentje, een puik verjaardagsfeest, een curieuze aankomsttijd op Schiphol, een “to-do”, een luchtig tekeningetje.
Sommige blaadjes krijgen nu al een fiere schuine streep, voorwaar de ruime vakanties van docenten! De voorjaarsvakantie streep ik blauw. De twee weken zo rond Koninginnedag worden oranje. Hier en daar noteer ik wat losse dagen, als cadeautje van de christelijke samenleving, de dagen rond Pasen en Pinksteren. Pasen krijgt geel, voor Pinksteren pak ik groen uit de kleurdoos. De zeven weken zomervakantie markeer ik met een rode streep.
Nadien kalligrafeer ik de verjaardagen van kinderen, manlief, broers, zussen, vrienden en vriendinnen. Ze krijgen een ballonnetje, een vlaggetje, een bloempje of een taartje toebedeeld. Een pakje met een strik of een kaarsje.
Zo. Mijn agenda begint al bijna een unicum te worden.
Telefoonnummers om te melden als ik bots, val, een schuiver maak, buitel of neerstort schrijf ik op de eerste pagina. Zodat geliefde en eerstelijns verwanten zich snel kunnen vervoegen met fruit en bloemen naar de plek des onheils.
De ontelbare wachtwoorden die mij genereus zijn toebedeeld om mijn eigen zaken via de digitale snelweg te mogen regelen, van bedrijven en instellingen, van instanties en organisaties, van lidmaatschappen en instituten krijgen geen plekje. Ik bewaar ze in ’t geheim, in de hoop ze op de juiste tijd terug te vinden!
Goed, terug naar de eerste januari, met de toen nog lege agenda. Ambitieuze voornemens teken ik niet op, ik doe er ook niet aan. Want als goede voornemens niet of krakkemikkig ten uitvoer worden gebracht, komt geheid de afrekening. Niet volgehouden is afgegaan. Is mislukt. Is mistroostig. Is schuldgevoel. Nee, liever geef ik me over aan hopen, dromen en wensen. Leven met hoop, droom en wens is hopen op goede omstandigheden, dromen van plezierige mogelijkheden en wensen dat er voldoende speelruimte is voor mijn doen en laten. Dus geen druk op de bekende ketel van goede intenties voor 2009.
Daarnaast, gewoon, eenvoudigweg proberen het leeuwendeel van mijn beste talenten op te poetsen!

Willie
5 januari 2009

This entry was posted in Geen categorie. Bookmark the permalink.

Comments are closed.