De mooie, fonkelnieuwe woning is op orde. Uit het te kleine oude stadshuis zijn de mooie attributen meegekomen en waar nodig was, werd Ikea hofleverancier. Kleurrijk is de befaamde Zweedse keten aanwezig in de gang, prominent present in de kinderkamers en ook in de keuken met vrolijke hebbedingen. De kersverse woning heeft vandaag de deuren wagenwijd open, de oudste dochter des huizes wordt drie. Zij draagt vol overtuiging roze laarzen en na enig “overleg” met haar mama siert haar lijfje een hip verantwoord jurkje.
Kleine, lila gebloemde en grijs geruite kinderen met hun grote vaders en moeders stromen onophoudelijk binnen. Vrienden van papa en mama, allemaal even lief. Sommigen wonen nog in de stad, anderen zijn al overstag en wonen in het groen. De polderbabes leverden hun bakfiets in voor een tweede autootje, hun vrolijke pumps voor stevige Vinexstappers.
Ik ontmoet antiautoritaire ouders, ze bestaan nog, en toegeeflijke vaders en moeders. Strenge ouders, en veganistische opvoeders (”Nou goed dan, een stukje kaas”). Revolutionaire ouders, bewuste ouders, kortom een kleurrijk palet aan opvoeders trekt aan mij voorbij. Zij hebben allemaal banen waar ik niet zo snel een beeld bij heb, zij organiseren, helpdesken, doen in finance, controlen, developpen, managen, headhunten of communiceren. Of zijn zwanger. Of hebben nog zwangerschapsverlof.
Hun elegante kledij verraadt bewuste, maar ook modieuze keuzen. Geld lijkt geen rol te spelen. De vaders dragen gegoede spijkerbroeken, al of niet met overhemd. Een verantwoord T-shirt met een klein logo of een vrolijke print. De mama’s komen via H&M of Sissy-Boy aan hun leggings of retro paarse printen. Een lang, grof gebreid vest complementeert.
Goed. Het jarige meiske. Zij ontvangt en scheurt plakbandjes los, ontknoopt strikken alsof het haar dagelijkse routine is. Zij ontvangt veel en meer: schoolbord, tractor met aanhangwagen, vliegtuig, talrijke prinsessen attributen, kookspulletjes, stapelbedje, vogelkooitje, ministek, wat al niet. Een zondvloed aan speelgoed stroomt door de kamer, ze houdt het nauwelijks bij. Gelukkig is ze drie, huppelt daarom vrolijk naar de tuin, laat alles voor wat het is, en voetbalt met een buurkindje.
’s Avonds, moe van alle indrukken en van wat haar is overkomen, achter haar immense stapel nieuwe speelgoed fluistert ze tegen haar opa: “Opi, ik ben zo bang van wolven”.
Opa zingt haar in slaap, schaapje witte wol doet de rest. Gelukkig maar.
Willie,
28 september 2008