Gewapend met drie keer twee liter verf staat hij hoog boven op ons huis. Blauw, stadsblauw, geel en een beetje geel. We blijven bij de oude kleuren om reden van schoonheid en gemak. Om reden van monumentenzorg en stadsgezicht.
Met zijn lange lijf redt hij net het uiterste topje van het dak, de stelling zwiept vervaarlijk. De zomer doet niet wat verwacht, wind en regen vallen aan. In zijn tweede, gekozen, vaderland land gaat hij ook naar uiterste toppen, maar die zwiepen niet. Andere gevaren liggen daar wel op de loer: lawines, vallende rotsblokken, misstappen of een Yeti.
Gelukkig is onze schilder goed beslagen ten ijs in Gouda aangekomen, zijn rugzak herbergt klimtouwen en gordels, zijn lijf strak getrainde spieren. Zijn hoofd kent geen hoogtevrees en zijn doorzettingsvermogen weet van geen ophouden.
“Rogier, koffie!”
“Ja, ja,”
“Rogieeeerrr, koffie!”
“Als dit kozijn af is.”
Tien minuten later zit hij druipend van de Hollandse regen aan de keukentafel. Nattig en ietwat verkleumd klemmen de vereelte bergvingers om een beker lauwe koffie. Stroopwafels, chocolade, broodjes kaas onder handbereik. We nemen het laatste nieuws door, tellen de medailles in Peking nog eens na, lachen om het spel van onze twee jonge poezen en herinneren ons zijn kindertijd in het ouderlijk huis van toen. Daar speelden ook poezen. Daar waren honden en een konijn. Kippen in een hok en verlaten eendenkuikens in een emmer. Soms een kikker op de trap en altijd slakken genoeg in voorraad voor een ‘race’. Zo af en toe een kortdurende goudvis in een kom of een hamster onder bed. Bijkans een complete kinderboerderij!
Nu in Gouda zijn twee jonge poezen genoeg. Zeker vandaag ook wanneer drempels, kozijnen en sponningen voorzien moeten worden van een nieuwe laag verf zonder poezenharen of pootjes.
De zoonhuisschilder veegt met zijn vlakke hand de laatste koekkruimels weg van zijn blonde baardje en hult zich opnieuw in zijn oranje klimaatbestendige jas. Tja.
De jas is feitelijk gemaakt om ultieme bescherming te bieden tegen kou en sneeuw, tegen striemende ijswind en ander ongemak. De druilerigere regen van Pays-Bas vraagt eigenlijk om andere maatregelen. We kopen daarom gezwind twee immense zeilen en zo lijkt ons huis plotsklaps veranderd in een heuse tent. De huisschilderzoon blijft droog.
Hij kwast dat het een lieve lust is, vult gaten en plamuurt waar nodig, helpt zijn kleine nichtje klimmen op de steiger en zingt luidkeels mee met de evergreens op radio drie. Zijn Nederlands is, zo te horen, nog in perfecte staat, zijn humeur en zijn gevatheid zijn als vanouds.
Ik mag hem wel, die schilderhuiszoon!
Willie.
30 augustus 2008