1983
In de herfst is het huis in Woubrugge klaar. Het grote huis voor een gezin met vier kinderen. Opgetrokken uit rode stenen, omzoomd door een groen gazon. Genoeg speelruimte voor iedereen en een veilig onderkomen wanneer regen en wind onrust stookt.
Voor de zonen en de dochters een eigen slaapkamer met behang naar keuze. Zeilboten, poezen, kabouters en beren zijn vastgeplakt op de wanden. Dekbedden in kleur maken de kinderkamers compleet. Legotreinen, beren, poppenkastpoppen en serviesjes spelen hun gretige spel, fantasie is grenzeloos.
Het is vroeg donker, de kinderen komen uit school. Het waxinelichtje verwarmt de thee, de verwarming doet zijn werk. Vriendjes en vriendinnetjes bezetten alras het huis en kennen de weg naar kamers en zolder.
“Mam, mag mijn paddestoelenlamp aan? Dan wonen wij in een bos, en kunnen de kabouters zien waar hun huisje is.” Even later stralen in de vensterbank, via een 25 Watt-lampje, rode stippen vrolijk de schemernamiddag in. Van boven hoor ik miniem geschuifel en zachte stemmen. Kabouters mogen blijkbaar niet gestoord worden. De klik van het slot van de verkleedkoffer vertelt me dat het spel met volle overtuiging gespeeld wordt. Feeën, koningen en prinsessen: iedereen is van de partij.
Buiten spoedt een voorbijganger zich over de polderweg naar huis, het is winderig, nat en koud. En toch, hij tovert een glimlach op zijn gezicht wanneer hij een glimp opvangt van het raam met de paddestoelenlamp.
2008
De verbouwing in Amsterdam is klaar. Het kamertje voor Hannah is charmant en knus. Zij heeft een bedje en een kast. Zij heeft een knuffel en een bal. Zij heeft een raam en een stoel. Maar: zij mist nog de paddestoelenlamp. Gelukkig is zij morgen jarig, dan komt het vast goed.
Alle volgende oppasdagen ga ik zingen over hoge bomen en een groot kabouterbos, over kleine huisjes op het mos. Over ’s avonds donker en gezellig op een stoeltje bij elkaar.
De kaarsjes vergeten we zeker niet…
Willie,
18 augustus 2008