Wanneer ik ‘s morgens, samen met de eerste wakkere vogels, in ons tuintje geniet van verse koffie besef ik me dat het vandaag onze dag is. Het is nog stil in huis, verre kinderen slapen hun vermoeidheid van de reis weg, aanstaande heeft geen last van onrust. Hij slaapt gewoon tot de wekker tringelt. Hij laat zich niet zo gauw van zijn stuk brengen; een van de redenen waarom als een blok voor hem “viel” destijds. En nog steeds…
De zon klimt over de druif, een zacht windje laat de stokrozen zwieberen. Ik voel me in een niemandsland, weet best wat er komen gaat en toch ook weer niet. Ik weet wat en waar en wanneer vandaag de verschillende afspraken zijn, maar kan ze nog niet inkleuren. Rood? Blauw? Wit? Goud?
Een dikke vrolijke hommel zoeft naar het vingerhoedskruid en slaat daar zijn slag. Mijn ogen volgen hem en ik zie met hoeveel overgave en zonder twijfel hij de weg zoekt van bloem naar bloem. De vlucht van een hommel als metafoor voor vandaag.
En dan, plotsklaps is er gestommel op de trap. Het brengt me terug naar de dingen die komen gaan.
Ik ben de bruid, en moet naar de kapper. Ik ben de bruid, de nagels moeten nog in kleur. Ik ben de bruid en ik moet “vooral goed ontbijten”. Ik ben de bruid en moet vandaag alles -maar dan ook alles- overlaten aan het kinderrijke organisatie team.Tja.
De omslag komt wanneer bij de kapper de vraag komt of het hoedje links of rechts op mijn bruiderlijke haren geplaatst moet worden.
“Maakt niet uit!”
“Gos, nooit zo’n makkelijke bruid gekapt.”
“Nou ja.”
Het maakt me ook echt niet meer uit, het gaat allemaal lukken, de veer van mijn hoedje maakt een feestelijke bocht en in Gouda wacht mijn man. Hij knoopt zijn stropdas en punt zijn snor. Zijn ogen glinsteren en zijn fiere houding laat hij de hele dag niet meer los. Ik voel zijn hand wanneer zoete zoute tranen achter mijn ogen zwellen in het Stadhuis. Ik voel zijn arm wanneer ik dreig te wankelen op de trappen, serpentines vertalen mijn euforie.
Ver na middernacht is de arm er opnieuw. Om te begeleiden over een loopplank. Wij slapen diep, de golven wiegen ons een nieuw leven in.
Onze dag was goud!
Willie
21 juni 2008