Nietsvermoedend.
Ze hebben het geflikt, de dochters. “Mam, we willen je een keertje bedanken voor de oppas”. “O, uhh, maar ik vind oppassen gewoon leuk.” “Hou nou eens op, je doet genoeg voor ons. Nu geven wij jou een verwendag in de Hamman.” Gedecideerd en vastbesloten zijn ze. Daar kan ik niet tegenop. Maar alles in mij sputtert tegen. Ik vind geven namelijk zoveel makkelijker dan ontvangen. “Neem een handdoek mee, dan zien we je zondag om elf uur op het station”.
Met mijn tas vol met handdoeken, badjas en voor de gelegenheid nieuw aangeschafte slippers, shampoo en een verse lipstift voeg ik me bij de meiden. Koetjes en kalfjes worden besproken terwijl de weilanden voorbij zoeven. In Utrecht nemen we de bus, naar de Reigerstraat, want ‘daar is de Hamman’. Ik beaam dat er soms achter deuren in een gewone winkelstraat een heel ander leven schuilgaat dan in eerste instantie verwacht. Opgewekt loop ik mee, verhalend over de eerste levensjaren van de kinderen in deze stad. “Kijk, daar kochten wij jullie schoenen, daar is nog de Blokker. O jee, daar was vroeger Jamin, nu een leuke keukenwinkel zeg. En in dat straatje daar..” Verder kom ik niet, want we zijn er. Zeggen mijn begeleiders. Maar dan.
Geen water, geen stoom, geen geschrob en geen gescrub. De verrassing is compleet. Als ik bekomen ben van de schrik zie ik een lange tafel. Met lachende gezichten, met ontroering en met vertedering. De monden zingen, mijn ogen stralen en tranen. Ik ben niet de enige…
De vrijgezellendag begint. Eerst maar even koffie, dan het grote spel: wie nam wat voor de bruid mee.
Of dat moeilijk was? Eigenlijk niet dus. De puddingvorm herinnert aan warme kinderjaren, de kracht van aandacht voor elkaar. Kleinhoefblad, zorgeloze wandelingen in de polder. De grote en de kleine ronde. Vergeet-me-niet. Het bruidje van twaalf, ingelijst met haar ouders, wat had ze liever een groen jurkje gehad. Bruidsbloementaart, lathyrus en zeep. De Kwakel. Zeep van mijn moeder, opgespaard in de oorlog, bang als zij was om ooit tekort te hebben. Zuswandelschoenen om de vele vrolijke of diepzinnige kilometers langs de oevers van de kromme Rijn. En een kattebelletje van 52 jaar oud. Mijn oudste zus bewaarde het.
“Beste Anny
De groete van Willy!
Mag ik zaterdag met de bus
Van acht. Da helf ik je werken”
Was getekend: W.Lek
Kruiden voor de groei, ik herken de gever. Ik herken bovenal haar wijsheid. Wandelboekje voor de natuur, ook zij kennen de hebbelijkheden van de aanstaande bruid van hun vader. Oude foto’s van Utrecht, een schoolbordje met geheimschrift. Old friends never die! Een vrolijke tas voor nog vele fietskilometers, wat heeft zij vaak haar hoofd geschud wanneer ik verwaaid en verkleumd ’s morgens om de eerste koffie kwam. Een bruidsboeket om te oefenen. Ik herken de hand van de meester.
Wanneer wij in de middag gaan jongleren zijn de leeftijdsgrenzen ver te zoeken. De oudste aanwezige is 75. De jongste haalt net nog de 30 niet. Met drie ballen in de lucht winnen de ouderen. Met de kegels wordt het een andere zaak. Het is niet wat het is. Het lijkt zo makkelijk. De dynamiek van de jonge generatie vangt en werpt dat het een aard heeft.
Ook knutselen we van ballonnen verongelukte hondjes en uitgerekte teckels. Bloemen die in treurige ruikers passen en liefdesduifjes die de vorm hebben van draken. Het plezier is er niet minder om. De bruid is gewaarschuwd: deze act is een slechts een repetitie voor de grote dag. Zouden mijn broers echt kunnen ballen met drie, kunnen werpen met kegels en kunnen boetseren met ballonnen? Dacht het niet.
De zon schijnt warm op onze wangen. De wijn heeft de spieren soepel gemaakt, de tongen los en de ontroering slaat opnieuw toe. Zussen en vriendinnen, dochters en collega’s, zij zijn hier allemaal en alleen maar voor mij. Ik krijg het er nog warmer van…
Later eten we gedrieën, Marieke, Sofie en ik, we proosten op de toekomst. Wederom dringt een blije traan zich op. Driemaal is scheepsrecht.
Willie.
14 april 2008