Vanmorgen had ik een brief. Van de UWV. Daar in Heerlen denken zij dat ik een Wajong-uitkering heb. Of ik wil melden wanneer ik weer aan het werk ga. Of hoeveel uren ik arbeidsongeschikt ben. Uit welke kronkel deze constatering komt, Joost mag het weten. Ruim 15 jaar in vaste dienst, ben warempel niet meer onder de 25, heb geen handicicap en ik ontvang gewoon salaris. Niks geen gejong. Laat ik maar even bellen, dan los ik het zaakje wel op. Oeps. Het is vandaag Goede vrijdag. Na enkele muzakken, aardige en onderhoudende jazzmelodietjes, mag ik een drie in toetsen. De stem aan de andere kant is vriendelijk en staat op een bandje. Dinsdag zijn ze er weer, voor alle onopgeloste zaken en de voice hoopt dat ik goede Paasdagen heb. Aardig zijn ze daar wel, in dat diepe Zuiden.
Volgende exercitie op deze vrij winterse vrijdag is het aanvragen van een geboorteakte. Om te trouwen moet de burgervaar in Gouda wel weten dat ik echt geboren ben. Ons digitale tijdperk gunt mij het genoegen dat ik niet door weer en wind naar het stadskantoor in Uithoorn hoef te fietsen. Ik heb een elektronische handtekening aangevraagd, zonder problemen word ik, na gebruikersnaam, wachtwoord en activeringscode lid van de DigiB-club. Telkenmale valt mijn mond open van verbazing dat een mobiel al enkele seconde afgaat met eenTancode, die ik ook hier nodig heb. Bijna sneller dan het licht. Goed. Op naar het netwerk van mijn geboorte gemeente. Ik moet van alles invullen. Waarom ik zo’n papiertje wil. Of ie ook internationaal moet zijn. Misschien ook een voor mijn kinderen? Gratis wellicht, omdat ik in het bestand van de sociale dienst voorkom? Nee, nee. Nee.
Tot zover gaat het goed. Dan zwijgt de site van Uithoorn in alle talen. Mijn formulier wil niet meer op of neer. Ik laat me niet zo snel kennen en begin wederom de hele procedure. Geef een opnieuw een reactie op alle vragen. Nu wil DigiB mij niet meer kennen.
Dan maar naar de site van mijn elektronische handtekening. De historie gaat in de herhaling. Wachtwoord, gebruikersnaam, activeringscode, Tancode. Op je 60ste een geweldige geheugentraining. Maar er gebeurt niets. Ik bel de juffrouw van het problemennummer en zij gaat met mij stap voor stap, door opnieuw het wachtwoord, namen en codes. “Nou, mevrouw, er is niets aan de hand. U moet Uithoorn maar even bellen. Ik wens u prettige Paasdagen”
In deze gemeente doen ze ook aan Goede Vrijdag. Althans zij zijn telefonisch niet te bereiken. Alleen voor spoedgevallen. Ook zij wensen mij prettige Paasdagen en ook zij zijn dinsdag weer geheel tot mijn dienst. Een spoedgeval? Ben ik dat? Ik vind eigenlijk van wel. Ik “papier” al anderhalf uur, zonder resultaat. Ik laat de UWV, de DigB en Uithoorn voor wat het is en zoek contact met de gemeente Gouda. Ik had het kunnen weten…
Mijn vader, die wist het wel. Hij had op de hoek van de schoorsteen in de keuken een leeg sigarenkistje staan. Alle veilingbrieven, kolenrekeningen, bloemsierteeltvergunningen, belastingpapieren en nota’s van de plaatselijke leverancier van kruiwagens en tonkinstokjes deponeerde hij met een sierlijke zwaai richting ‘Willem 2’. Of was het ‘Velasquez’?
Doet er niet toe. Een keer in de maand hield hij kistjesavond. Dan kwam de onderste brief boven, in elk geval werden de enveloppen opengemaakt. Wij maakten dat we wegkwamen, onze vader werd niet zo vrolijk van de worsteling met papieren. Een van mijn oudste zussen stond mijn vader bij. Vooral stapeltjes maken. Onze boekhouder deed dan de rest. En toch. Na een uur hield papa het voor gezien. Pakte een naald en vroeg om “sjet”. Rijgde zo zijn hele financiele hebben en houwen aan elkaar. Sprak daarna de voor ons de onvergetelijke woorden: ”Ik denk dat ik maar eens naar Rusland ga”. Waarna hij fluitend de trap op liep om de wekker op vier uur te zetten. Dan moesten de bloemen naar de veiling. En Jeane, mijn zus? Zij maakte trouw de rest in orde.
Ik denk dat ik haar nu maar even ga bellen…
Willie, 21 maart 2008