Cringe

Bij de vriendelijkste juwelier in Gouda was ik om het gouden armband van mijn moeder op te halen. Zeg maar een erfstuk, dat zo af en toe gepoetst en gepolijst wil worden.
“Zo, die ziet er weer mooi uit.”
“Ja, weer als nieuw, nietwaar? Wij hebben ook de sluiting bijgesteld.”
“Fantastisch. Kan ik pinnen?” (Overigens nogal een ‘bejaarde’ vraag, vandaag de dag.)
“Nee, mevrouw. Dat hoeft niet.”
“Want?”
“Dit hoort bij onze service.”
“Ok. Tsja. Uhh. Gossie. Dank u wel.”
Verbouwereerd loop ik de zaak uit. Het is niet, dat ik hier de deur plat loop of heb gelopen. Af toe kocht ik een armbandje of een bestekje voor een kleinkind. Jaren later, wieg op zolder en Nijntje uit het gezichtsveld, kwamen oorbellen in zwang. Snel werd bekend onder de nichtjes en neefjes dat Gouda de place-to-be was. “Oma, kan dat bij jou, want daar doen gaatjes schieten geen zeer. Zij zijn ook aardig.”
Tuurlijk. Tuurlijk. Iedereen blij. De oma ook.

Twee meter naast mij, bij een andere toonbank staat een serieus geklede dame, zij is net als ik, op leeftijd. Nagels in de kleur van heur haar, een sjieke shawl artistiek geknoopt. Haar mantel is puik van snit en bijpassende glacés maken de verschijning af. Haar eega, ontegenzeggelijk ook net in het pak, staat schuin achter haar.
Dame: “Ik kom een klacht indienen”. Met een theatraal gebaar overhandigt zij een horloge aan de medewerkster.
“Waarmee kan ik u van dienst zijn, mevrouw?”
Zij: “Het is een schande. De batterij is leeg, nog geen jaar geleden hier laten vervangen.”
“Dat kan, mevrouw, oude horloges vragen meer energie. Wilt u een nieuwe laten plaatsen?”
Zij: “Natuurlijk. Maar wel gratis. Dit moet garantie zijn.”
“Op batterijen geldt geen garantie. Nogmaals, weet u, oude horloges…..”
Zij: “Ik eis nieuwe.”

Eega kromp ineen, ik begrijp sinds dit moment wat cringe betekent..

Willie,
23 januari 2025

This entry was posted in Uncategorized, Verhalen. Bookmark the permalink.

Comments are closed.