Plotsklaps viel het licht uit. Niet een enkele lamp of een schijnwerper, maar elke lichtbron.
Het was aardedonker in het bomvolle Carré. Hier en daar ontstond onrust. Geschuifel met schoenen en gehoest. Enkele gasten zochten naar het lampje op hun mobiel.
Aardedonker dus, terwijl mijn zoon op het toneel uitleg wilde geven over beleving van tijd: over ervaringen, die tijdsbepalend zijn.
Ik had het voorrecht om bijna op de lippen van de getalenteerde spreeksters en sprekers van de Universiteit van Nederland te zitten, maar nu was het zo donker dat ik niemand kon onderscheiden. Dan is daar direct de angst: OVERVAL? BRAND? WAAR IS HIJ? IS HIJ VEILIG?
Na enkele seconden baadde Carré (zoals was gepland) weer in helder licht, een zucht van opluchting ging door de zaal, van stalles tot in het hoogste nokje.
Toch leek voor mij die duisternis minuten te duren. Tijd is rekbaar leerde ik, is gebonden aan beleving, zoals bijvoorbeeld angst of vreugde. Met veel gevolgen in de praktijk van alle dag.
“Als mijn moeder nu in de zaal zou zitten (!), heeft zij deze donkere seconden vast met grote angst ervaren, duurde het volgens haar een eeuwigheid, nietwaar, Willie?”
Beter kon je tijdsbeleving niet uitleggen, Hedderik. Het applaus dat ik kreeg, is voor jou.
Willie in Carré
28 oktober 2014
www.universiteitvannederland.nl