Kerstallen zijn in onze familie in groten getale te vinden. Mijn broers en zussen “doen eraan”. Tot mijn grote vreugde zie ik de hele Heilige Familie en hun gevolg ook in de de huiskamers van mijn kinderen verschijnen. Niet om het geloof, geloof ik, meer om de zoete traditie. Of om de weemoed en de verhalen die erbij horen.
In sommige kindergezinnen zijn door de jaren heen meerdere stalletjes met bewoners naar binnen geslopen. Vaak van hout, want daar mag je tenminste mee spelen. Zo kon het, dat ik vorige week in het huis van mijn dochter een doos met een dubbele “Bethlehem-bezetting” vond. Teveel van het goede, nu haar oudste drie de puberleeftijd uitleven, maar ik kon niet laten om twee kribbetjes mét twee Kindjes in de vensterbank te zetten. Jozef en Maria gewoon samen. Natuurlijk. Ook herders, schaapkes en koningen op normale sterkte.
In de middag, het schemert al, haal ik de jongste van school. Ondertussen zingen wij van het Kindje dat op d’aard geboren is.
Thuisgekomen: ‘Kijk eens, meisje, Jozef en Maria hebben bij jullie een tweeling gekregen.’
Even denk ze na, maar nooit om een pragmatische oplossing verlegen: ‘Dat komt goed uit oma, dan noemen we de ene Jezus en de ander Christus.’
Na het verplichte kopje thee schuift zij met de beeldjes en wil weten. Weten hoe het ook alweer in elkaar stak, ook waarom de koningen met cadeaus kwamen. ‘Want oma, één koning nam goud mee, de ander wierook en die daar, hij had toch dille en kamille mee?’
Ik liet het zo, te mooi om te verbeteren. Komt vanzelf een keer goed.
Willie,
Kerstavond 2022