Stralend staat hij opnieuw, de kast van mijn ouders. Ooit getimmerd als linnenkast voor het jonge huwelijkspaar rond 1930. Op de planken lagen keurige stapeltjes lakens, slopen en allerhande soorten doeken en broeken. Het verhaal vertelt niet wat de lade herbergde. Zakdoeken en sokken misschien, of nylonkousen? Hij moet de trots van het huisraad geweest zijn, met zijn facet geslepen ruitjes.
Toch raakte de kast uit de mode en belandde in een van de schuren op onze Kwakelse kwekerij. Niet te geloven, maar dat doet de tijd.
Opgekalefaterd, de vermolmde poten vervangen, de sloten geolied, zo nam ik hem mee naar Utrecht. Toen naar Woubrugge, toen naar Gouda.
Nu blinkt hij in Groningen bij de oudste zoon. Maar mijn ooit geborduurde tekst voor de ruitjes blijft van alle tijden: “Traed min gast i stuen ind. Her er ly for regn og vind”.
Willie,
7 mei 2022