Mijn rolkoffer staat al een week klaar. Soms ruil ik een hemdje voor een ander kleurtje.
Vandaag ga ik naar Frankrijk, een kleindochter verjaart. Slechts twee treinen nodig, warme ruime zitplaatsen gegarandeerd.
Terwijl de Thalys langs enorme korenvelden snelt, pak ik de krant. Foto’s van moedeloze Oekraïners op de vlucht doen me huiveren, tegelijkertijd lijkt het zover weg.
De tweede trein is een nachttrein, hij dendert in donker elf uur voort. Ik hazenslaap, en word steeds gelukkiger.
Tegen vijven meldt de intercom: “Er zijn problemen”. Abrupt staan we stil, schemerlichten gaan uit. Geloof me, in de bergen is donker écht donker.
Navraag leert dat niemand weet wat er gaande is. Wachten, wachten dus. Niet weten hoe lang. Stilletjes aan voel ik me onbehaaglijk, terwijl ík op een vorstelijke stoel zit en genoeg water heb en daarnaast wordt er ontzettend op mij gewacht.
Hoe anders voor de “reizigers” van de foto’s.
Willie, 7 april 2022