Omdat ons keukenraam aan de straatkant grenst, zie ik nog wel eens wat.
Terwijl ik aardappeltjes schil aanschouw ik gehannes met inparkeren of valt een peuter met een stepje. Tandje door de lip, snel met een gestreken (!) theedoek naar buiten. Als ik vroeg wakker ben, krijgt de krantenbezorger een zwaai.
Vandaag viel een dame, zestiger, met haar ov-fiets pal voor ons venster. Ik liet een schuursponsje direct uit mijn handen vallen.
Ja, het ging goed met haar, zij streek haar haren glad en zei: ‘Het is me wat.’
‘Wát, mevrouw?’ Bleek dat haar leenfiets niet in de allerbeste staat was afgegeven.
Wij klaarden samen de klus: de geel-blauwe snelbinders peuterden wij uit vettige tandwielen. Gelukkig is een ruime voorraad tangetjes in huis.
‘Handen even wassen? Kom binnen.’
‘Oh, een oude woning. Prachtig. Mijn man en ik kunnen dat niet, want ziet u, hij is een geleerde. Geen tijd.’
Vandaar.
Willie, 27 maart 2022