Het is geen akkefietje voor schrijfster dezes, om een paar dagen niet naar buiten te mogen. Want getest, uitslag positief. Mijn loopneus onderstreepte dat het geen vergissing was.
Nu zit ik in de woonkamer, eerste verdieping, met uitzicht op bomen die de winter voelen aankomen. “Het gaat zoals het gaat”, fluisteren alle tinten geel en bruin mij dwarrelend toe.
Ja ja, dat weet ik heus wel, maar deze quarantaine komt nu nét hopeloos uit.
Ik wilde deze week:
een pakket maken voor de “gelovigen” in de bergen (traditie)
naar de kapper (hoognodig)
eten met kinderen (gezellig)
op bezoek bij Sinterklaas met Amber in het Huis van de Sint (geboekt)
graag met mijn twee vriendinnen lunchen (afgesproken)
naar mijn zus, gewoon om er te zijn (verrassing)
met cursisten een dagje naar Woeden (geagendeerd)
op de trappers om broer Kees troosten (onverwacht)
en zo verder….
Geluk! Als ik me na zeven dagen niet meer ziek voel en ik niet meer snotter, mogen de deuren open. Een juf van de GGD rekende mee, dag van besmetting, dag van hoesten en proesten, dag van test en dag van uitslag. Kortom, ik ben over de helft.
Of het écht hopeloos uitkomt? Als beneden de vloer, van voor tot achter en van links tot rechts, weggebroken is? Als er nagedacht moet worden over van alles en nog wat? Als stof en cement bezit neemt van het ganse huis? Als ik niet de trap af mag, om koffie te zetten voor onze grandioze Buurman & Buurman?
Ik zou zo denken.
Ondertussen dwarrelen nog immer de gele en bruine blaadjes, vlak voor mijn venster, ongestoord de herfst in.
Willie,
16 november 2021