In een ‘bijna’ vorig leven was ik een jonge moeder, die voorlezen tot een van haar dagelijkse rituelen had gebombardeerd.
Favoriete boeken te kust en te keur op de planken. Toch, zonder andere titels te kort te doen, is “O, wat mooi is Pananama” van Janosch in mijn geheugen gebeiteld. Met vrolijke mokerslagen.
“Kleine Tijger en Beer gaan op zoek naar Panama, waar het leven mooier is, denken zij. Maar na een grote reis blijkt dat het paradijs dichterbij ligt dan verwacht – het mooiste plekje is toch thuis.”
Waarom moet ik hier vandaag aan denken als ik lees, dat de oude coalitie, na maanden gezoek en gefoeter, over een poosje hoogstwaarschijnlijk weer op het bordes staat?
Of ik dáár blij mee ben, is van een andere orde.
Willie, 30 september 2021