Er zijn verschillende soorten kleuters, maar ik ken er sinds de afgelopen weken eentje van de buitencategorie. Hij heet Max en hij is een “spectacle”.
Zijn bolle blonde Hollandse koppie kijkt fris en ondeugend de Franse wereld in.
Op zijn CV prijken reeds verschillende métiers: wielrenner, houthakker, bergklimmer, automonteur, tolk, afwasser, timmerman, schoonmaker, rijwielhersteller, koekenbakker, voetballer, grappenmaker en onderzoeker. Alle ambachten uitgevoerd met een onverzadigbare levenslust.
Soms is hij een beetje overmoedig, is er een open knie, een ferme snee of een blauwe plek, maar niet getreurd: Max beschikt over een ongebreideld optimisme.
Om dit leventje in goede banen te leiden, want elk beroep heeft zijn leermomenten, hebben zijn papa en mama de handen vol aan hun spectacle. Want het ene experiment is nog niet uitgevoerd, of het andere is bedacht. Als het te gek wordt is er een time-out op de trap. Natuurlijk is het dan huilen. Daarna buigt ie deemoedig het hoofd omdat zijn hersentjes dondersgoed weten wat wel en niet door de beugel kan.
Eenmaal terug op de ‘werkvloer’ bedenkt de kleuter gewoon wat nieuws. Totdat. Juist ja.
Doch, meer dan al zijn beroepen bij elkaar is hij knuffelaar, eentje met hoofdletters.
Tussen zijn “werkzaamheden” door heeft hij minder behoefte aan schaften, dan wel aan een kriebel in zijn nekkie.
Of wil hij kroelen op mijn oude velletje, het liefst met een liedje: ‘In jouw taal, oma’.
De eerste keer dat ik dit deze weken hoorde verslikte ik me in een slok wijn. Hoe oud helemaal is deze Max? Net drieënhalf? Subiet leer ik hem woorden die hem nóg ondeugender maken: snotterbel, broodje poep, flapperdeflap, smeerkees en gossimikke.
’s Avonds in bed, schoongewassen en haartjes gekamd vraagt mijn spectacle om een liedje met snotterbel.
Dubbel van de lach luistert hij naar de evengreen van Toon Hermans. “Notte Belle Margarinetta” verjaart nooit.
Als zijn luikjes over zijn blauwe kijkers vallen, kroel ik nog even in zijn knuistje.
l’Argentière-la-Besée
25 juli 2021